Waar komt de grote verontwaardiging over deze groepsverkrachting vandaan?

„Dat komt, denk ik, omdat een studente is verkracht, een vrouw uit de hogere klassen. Bovendien was de verkrachting erg gewelddadig en heeft een hele groep mannen zich aan haar vergrepen. Ze is nu een symbool voor alle verkrachte vrouwen. Vaak worden meisjes en vrouwen uit de laagste kaste misbruikt en verkracht op het platteland. Landeigenaren beschouwen de dochters en vrouwen van hun horigen als hun bezit. Zij mogen ze straffeloos verkrachten, vinden ze.”

Kunnen vrouwen in India recht halen door aangifte te doen?

„Heel moeilijk. Verkrachte vrouwen hebben een enorm stigma. Hun reputatie is beschadigd en ze kunnen daardoor niet trouwen. Als ze toch aangifte doen, nemen agenten ze vaak niet serieus. Die denken dat ze seksueel geweld hebben uitgelokt door zich te gewaagd te kleden. Het komt zelfs voor dat vrouwen dan in de cel worden gezet en nog eens door agenten worden verkracht. Rechters zijn ook vaak bevooroordeeld, omdat ze uit hogere klassen komen. Veel verkrachters gaan dus vrijuit.”

Hoe is de positie van vrouwen in India in het algemeen?

„Slecht. Een vrouwenleven is veel minder waard dan een mannenleven. Dat komt vooral omdat vrouwen een bruidsschat moeten meenemen als ze trouwen. Dochters kosten hun ouders alleen maar geld, vinden velen. Daarom worden veel meisjesbaby’s vermoord. Ook als de familie van een bruidegom vindt dat een meisje niet goed genoeg werkt in het huishouden, doden ze haar vaak. Dan kan de zoon opnieuw trouwen.”

Is de positie van vrouwen dan niet ten goede veranderd?

„Integendeel. Vrouwen eisen hun plek in de maatschappij steeds meer op. Ze gaan naar school en werken. Veel mannen vinden dat dat niet hoort. Ze vinden ook dat vrouwen zich niet traditioneel genoeg kleden en zo bijvoorbeeld verkrachting uitlokken.”

Wat merkt u op uw reizen van de Indiase mores rond vrouwen?

„Het is bijvoorbeeld lastig om vrouwen bij vergaderingen te betrekken. Als ze komen, zitten ze vaak apart. Ze zeggen alleen iets als je ze heel nadrukkelijk iets vraagt. Ik word trouwens wel normaal behandeld, in tegenstelling tot wanneer ik in buurland Pakistan ben.”