Maskers af in oudejaarsnacht
Een Joodse legende vertelt hoe een man in de straten van Jeruzalem zeult met een zware, nauwelijks te torsen zak op zijn rug. Een engel daalt naast hem neer en vraagt wat de man toch voor last te dragen heeft. „Het zijn mijn zorgen”, antwoordt de man. „Zo, zo”, zegt de engel, „laat ze me eens zien dan.” De man zet zijn last op de grond en opent de zak. Tot zijn verbazing blijkt de zak leeg te zijn. „Dat klopt”, zegt de engel. Want je zorgen van gisteren zijn voorbij, die hoef je niet meer mee te dragen. En de zorgen van morgen? Die zijn er nog niet en hoeven dus nog niet getorst te worden.” Blij gooit de man de zak van zich af en vervolgt huppelend zijn weg.
In de Ecuadoraanse hoofdstad Quito kopen de inwoners in de dagen voor de jaarwisseling een masker naar keuze. Het masker, de ”ano viejo” (het oude jaar), symboliseert de vreugden en zorgen van het voorbije jaar. In de nacht van oud op nieuw worden de maskers verbrand. Het nieuwe jaar wacht, het oude is met al z’n sores voorbijgegaan.
Was het maar zo gemakkelijk.
Er is een ander symbool, de Azazel; de zondebok voor Azazel. Niet voor de zorgen, wel voor de zonden. Niet voor een moment, maar voor het hele jaar. Een rijk symbool, maar slechts de schaduw van een nog veel rijkere werkelijkheid.