De laatste dagen van een jaar zijn traditiegetrouw de dagen waarop kranten en tijdschriften dikke bijlagen uitbrengen waarin uitvoerig wordt teruggeblikt. En meestal wordt vooral teruggezien op alle narigheid die er was. Tumult in de politiek, onrust in de Europese Unie, crisis in de economie, afkalving van de moraal.

Christenen zijn niet veel anders. Ook zij kijken terug en likken hun wonden. Met de komst van het nieuwe kabinet wakkerde de libertijnse wind die door Nederland waait weer aan tot stormkracht. Iemand merkte pas op dat in ons tolerante land er van de Tien Geboden nog maar één gebod enig ontzag geniet, en dat is het verbod om te stelen. Voor de rest wordt geprobeerd om alles wat in het publieke leven nog een zwakke echo van het christendom laat horen, het zwijgen op te leggen.

Over de malaise in de kerken hebben we het dan nog maar niet. Leegloop, teruggang of lichte groei, die feitelijk meestal niet veel anders is dan overloop vanuit andere kerken of een geboorteoverschot. Om over alle interne strubbelingen en soms onheilige discussies nog maar niet uit te weiden.

Wie alles wat was op zich laat inwerken, durft amper de voet op de drempel van een nieuw jaar te zetten. Wat zal het ons brengen? Een nog verdere marginalisering van het christendom?

Asaf, de dichter van Psalm 77, keek ook op een negatieve manier naar de gebeurtenissen. Blijkbaar was er duizenden jaren geleden ook al reden te over om diep verdrietig te raken bij het opmaken van de balans. „Mijn ziel weigerde getroost te worden”, zegt hij.

Het lijkt er soms op dat de gereformeerde gezindte ook weigert getroost te worden. Er is dan een welhaast behaaglijke wenteling in alles wat niet goed is in de maatschappij. En alsof het heden nog niet erg genoeg is, worden alle mogelijk komende onheilen breed uit de doeken gedaan. Zonder veel zelfreflectie wordt vervolgens al het negatieve toegeschreven aan een onchristelijke of antichristelijke politiek. In de praktijk worden in de overdrive plannen gemaakt om de ergste gaten te dichten. En ondertussen wordt niet zelden berustend geconstateerd dat het onheil zich niet laat afwenden.

Asaf doet het anders. Hij tilt zijn overpeinzingen bewust op een ander, een hoger plan. Hij gedenkt de daden van God in het verleden en komt dan vingers aan zijn handen tekort om alle zegeningen te kunnen tellen. Gods weg was in de zee, Zijn pad in grote wateren en Zijn voetstappen werden niet bekend. Maar het was wel Gods weg, Zijn pad en Zijn voetstappen. En zou Hij Die Zijn volk Israël door de woestijn heen droeg naar het Beloofde Land, dan in de toekomst vergeten genadig te zijn?

Vertrouwen in de toekomst vindt zijn basis niet in allerlei onderzoeken of aannames. Evenmin is de grens van 2012 en 2013 te passeren in onverschilligheid. De jaargrens overgaan, kan alleen vanuit de overtuiging en het geloof dat Hij Die leeft en regeert in 2012 dat ook in 2013 zal doen.

Die nú leeft, Die dán zorgt.