Het vuurwerk is door middel van vakkundige verdrinking om het leven gebracht. Naar verluidt zijn grote partijen van het ontplofbare spul om zeep geholpen in plassen bier, waarvan de eigenaren besloten het dit jaar zelf niet te drinken.”

Ik durf mijn handen er niet voor in het vuurwerk te steken dat het krantenbericht van 2 januari werkelijk zo zal luiden. Want wat er vandaag ook gepubliceerd wordt, de kans is groot dat de meeste vuurwerkfanaten deze column niet lezen. Degenen die hem wel lezen zijn nu nog nuchter, maar de vraag is of ze dat over honderd uur nog zijn. Andere lezers zullen vermoedelijk hun schouders ophalen als hier argumenten zouden staan tegen de tradities in stad of dorp. Ze trekken er zich niets van aan. Net als Gallio.

Junius Annaeus Gallio was een Romeinse consul en een vriend van keizer Claudius. De Joden kwamen zich in Korinthe bij hem over Paulus beklagen, maar hij had geen boodschap aan hun religieus gebabbel. Voor zijn ogen werd iemand in elkaar geslagen. Hij stond erbij, maar deed niets.

Religieus gebabbel over vuurwerk(vandalisme) en de antireclame die dat voor christelijk Nederland oplevert zal ook nu met schouderophalen worden afgedaan.

Zinloos vuurwerkgeweld of lichamelijk geweld zal er ook dit jaar zijn. Helaas ook in de steden en dorpen die bekendstaan vanwege hun behoudende karakter. De Gallio’s van nu staan er ook deze jaarwisseling bij en kijken ernaar maar doen niets. Gallio raakte in ongenade bij de keizer. Uiteindelijk dronk hij zijn laatste glas. Het was de gifbeker. Einde Gallio.

De drinkers tijdens het nieuwjaarsfeest drinken ook een keer een laatste glas. Het is te wensen dat zij niet in ongenade vallen bij de Koning met een hoofdletter. Dan is het leed niet te overzien.