Heidendom
Aan kerstbomen doet ”ons soort mensen” niet. Heidendom ten voeten uit. Soms onderbouwd met diepzinnige en niet minder verrassende exegese. Nooit gehoord dat Jeremia zijn gram al uitstortte over die afgodische bomen? Lastig te beantwoorden blijft de vraag bij hoeveel takken, naalden, kaarsen en frutsels je aan dat verfoeilijke heidendom gelijk geworden bent. Noem het farizese spitsvondigheid, maar toch...
Stop. Al dat dennennaaldengedoe is nog maar een bagatel vergeleken bij het beruchte oudejaarsavondbombardement. Zelfs de biblebelt wordt dan vuurwerkbelt. Een erfenis van verre voorvaderen. Met onvervalst heidens lawaai verdreven die de boze geesten die hen op de huid zaten. Oudejaarsavond bleef nadien voor velen letterlijk het klapstuk van het jaar. Het ene deel van de natie onderwerpt het andere deel aan een oorverdovend en oogverblindend ritueel. Na de preek van die avond herleeft de prehistorie voor enkele uren, ten koste van private en publieke eigendommen. We worden weer even onvervalste heidenen die met geweld de boze geesten uit bushokjes en brievenbussen rammen. Dat er zo nu en dan ook een schoolgebouw of rietgedekte woning in vlammen opgaat, is niet anders. Boze geesten verdrijven gaat niet voor niks. Het wrange is evenwel dat de lucht er niet eens van opklaart. Je kunt het er tot stikkens toe benauwd van krijgen. En als klap op de vuurpijl komt ook nog eens niet iedereen ongeschonden uit de strijd. Enkele weken geleden ging een vuurwerkmaker al letterlijk uit zijn dak. Reken er maar op dat de media ons straks weer trakteren op allerlei bloedige pulp. Afgerukte lichaamsdelen, ontplofte ogen. Eigenlijk wel zielig om zo je eigen toekomst en die van anderen te verknallen. Zielig, al die verspil- en vernielzucht en het bedreigen van hulpverleners incluis.
Wanneer eindelijk de laatste kruitdampen optrekken laat de klok zich al weer horen. Kerktijd. De eerste dienst in het nieuw begonnen jaar. Niet de drukst bezochte. Een aanzienlijk contingent gemeenteleden slaapt zijn roes uit. Thuis of desnoods in de kerk. Op van de slaap na uren door de nachtelijke koude geschuimd te hebben. Wat nog wel gekomen is hangt goeddeels verlept en verkreukeld in de bank in een voortdurend gevecht met een slaaptekort dat ieder moment de overhand kan krijgen.
En de dominee? Hij denkt aan vroeger. Aan het sterretje dat sissend uitdoofde op vaders zondagse pantalon. Het definitieve einde van beginnende vuurwerkpret. De illusie van een stille jaarwisseling gaf hij inmiddels op. Misschien dat de volgende VN-klimaattop nog eens spijkers met koppen slaat en ook de CO2-uitstoot in de nieuwjaarsnacht aanpakt.