Door werkzaamheden aan het spoor was de situatie op de bewuste plek anders dan anders. Treinen uit beide richtingen moesten om en om over één spoor, geleid door seinen op plekken waar normaal geen rode seinen staan. De machinist van een sprinter miste een rood stoplicht, waardoor de trein recht tegenover een intercity belandde.

Het ongeluk dat daarop volgde, bracht NS en ProRail tot een aantal gezamenlijke acties om herhaling te voorkomen. Waar de belangen van de twee bedrijven voorheen nog wel eens op gespannen voet stonden, zette het ongeval alle neuzen dezelfde kant op, stelt Meerstadt. „De veiligheid staat op één. Daar doen we geen concessies meer.”

Marion Gout, directeur ProRail, beaamt dat. „Het leidde tot een keerpunt in onze cultuur. We hadden nog wel eens discussie over onze werkzaamheden aan de ene kant en het belang van de reiziger aan de andere. Die discussie is er niet meer.” De partijen spraken onder meer af treinen nooit meer zo dicht op elkaar te laten rijden. Meerstadt: „Wij willen dat reizigers zo min mogelijk last hebben van werkzaamheden, maar dat leidde tot een veel te krappe planning. We ruimen nu meer tijd in voor treinen om elkaar te passeren en rijden alleen nog als het écht veilig is. Dat betekent minder treinverkeer tijdens werkzaamheden, meer inzet van bussen en reizigers die vaker moeten omreizen.”

In verband met de werkzaamheden op die zaterdagavond in april, stond er een sein op rood waar normaal nooit rode seinen staan. Meerstadt, zelf machinist, kan zich goed voorstellen dat een bestuurder in de „spaghetti aan rails en lichtjes” rond Amsterdam Centraal zo’n sein over het hoofd ziet. De stoplichten worden voortaan alleen nog op logische en goed zichtbare plekken geplaatst.

Een andere les die NS en ProRail trokken, is het terugdringen van de invloed van menselijk handelen. Nieuwe automatische waarschuwings- en beveiligingssystemen in treinen, bij de treindienstleiding en op het spoor maken technologie in plaats van menselijke handelen tot de laatste schakel. Gout: „We hebben veel te lang gewacht op het landelijk invoeren van die systemen. Er moet een sluitend vangnet komen.”