Wie even de plannen die onder het nog jonge kabinet-Rutte II tot stand zijn gekomen op een rijtje zet, moet schrikken. Bij haar aantreden heeft de regering laten weten dat voor de gewetensbezwaarde ambtenaar geen toekomst meer is. Vorige week dienden SP en D66 een voorstel in om het verbod op smalende godslastering uit het Wetboek van Strafrecht te halen. De indieners kunnen rekenen op een Kamermeerderheid. Begin deze week liet staatssecretaris Dekker van Onderwijs in een brief aan de Kamer weten de versobering van subsidie voor leerlingenvervoer vanwege levensovertuiging te onderzoeken. Donderdag maakte de regering bekend vanaf 2016 godsdienstige omroepen niet meer te subsidiëren. Zo wordt stap voor stap alles wat met geloof te maken heeft naar de rand gedrukt. Instellingen die werken vanuit een bepaalde geloofsovertuiging worden zo op zichzelf teruggeworpen.

Het heeft niet zo veel zin over deze ontwikkeling een klaagzang aan te heffen. Natuurlijk is het zorgwekkend dat onze samenleving snel seculariseert. Maar essentieel is wel uit welke bron die weeklacht opwelt. Is het omdat veruit de meeste Nederlanders geen boodschap meer (willen) hebben aan het goede Woord van God? Of heeft het klagen vooral te maken met de effecten van de maatregelen op de eigen portemonnee? Dat maakt heel wat uit.

Niemand kan ontkennen dat de christenheid in ons land een minderheid is geworden. De afkalving is ook nog niet gestopt. Gisteren werd bekend dat de protestantse kerk in Den Haag heeft besloten dat (weer) acht kerken worden gesloten. Geen mens kan voorspellen wanneer de ontkerkelijking de bodem heeft bereikt. Maar dat is nu nog niet zo.

De meest spannende vraag is echter wat de spankracht zal zijn van de overgebleven rest van de christenheid. Zal zij uiteindelijk bestand zijn tegen de secularisatie? Die kleine minderheid zal zich niet overeind kunnen houden door subsidies of door een bevoorrechte positie. Dat pad loopt tenslotte te allen tijde dood.

Misschien hebben veel christenen, kerken en christelijke organisaties zich in de achterliggende jaren wel te veel verlaten op steun van buiten en voelen ze nu de pijn omdat de subsidiekraan wordt dichtgedraaid.

Uiteindelijk zal van belang zijn of christenen innerlijk weerbaar zullen zijn als de seculiere wind verder aantrekt. En dat is wellicht het grootste zorgpunt voor de toekomst. Zullen christenen zelf bereid zijn offers te brengen als het comfortabele van het christen-zijn voorbij is?

Er is alleen hoop als er straks christenen zijn die vanuit een innerlijke overtuiging laten zien hoe goed het is te leven naar Gods geboden. Die door Gods genade als zoutend zout zijn. Dan is er verwachting. Enkele zoutkorrels kunnen immers de smaak van een gerecht geheel veranderen.