Bij twee incidenten in 1992 in Visegrad werden bejaarden, vrouwen en kinderen opgesloten in huizen en levend verbrand. Dat gebeurde onder de persoonlijke leiding van de inmiddels 45-jarige Lukic, aanvoerder van de militie Witte Adelaars. Hij werd in 2009 in eerste aanleg tot levenslang veroordeeld, zijn neef en medeverdachte Sredoje kreeg 30 jaar wegens medeplichtigheid.

Visegrad is een kleine stad in het oosten van Bosnië, op zo’n 100 kilometer van Srebrenica. In die grensstreek met Servië, die de Bosnische Serven voor zichzelf claimden, woedde tijdens de oorlog (1992/95) een bloedige strijd met de moslims. Visegrad werd in de vorige eeuw al wereldberoemd door de roman De brug over de Drina van Nobelprijswinnaar Ivo Andric.

Het in 1993 opgerichte Joegoslavië-Tribunaal in Den Haag begon zijn werk met daadwerkelijke daders. Het eerste proces ging tegen de Bosnisch-Servische karateleraar Dusko Tadic, die uiteindelijk werd veroordeeld voor slechts één moord. Met behulp van de in de eerste processen tegen „kleine vissen” vergaarde informatie over concentratiekampen en andere plaatsen waar misdaden waren gepleegd, werden hoge politieke en militaire leiders aangeklaagd, zoals Milosevic, Karadzic en Mladic. Die pleegden de misdaden waarvoor zij zijn aangeklaagd, veelal vanachter hun bureau.

Maar op de rol van het tribunaal staan ook nog daadwerkelijke daders die ter plaatse waren. De in 1998 aangeklaagde Milan Lukic valt daarbij op door het grote aantal slachtoffers. Behalve bij het levend verbranden van grote groepen moslims was hij ook betrokken bij tal van andere moordpartijen.

Tijdens het hoger beroep eiste de verdediging alsnog vrijspraak of ten minste een lagere straf. Getuigen zouden tijdens het proces in eerste aanleg hebben gelogen. De aanklagers eisten een hogere straf voor neef Sredoje Lukic.