„Dus zou het gaan om de vraag of we de hel moeten afschaffen of niet. Op de synodevergadering is uitgelegd dat dit niet het thema is. Dat zou een gotspe zijn. Stelt u zich voor: met krappe meerderheid schaft de synode de hel af. (…) Het gravamen is zorgvuldig behandeld en uiteindelijk afgewezen. (…)

Opvallend, dat het thema ”hel” zo de aandacht heeft getrokken. Het raakt een soort zenuw, niet alleen bij kerkmensen, maar ook daarbuiten. We kunnen het thema ”kwaad” en ”hel” niet bannen. Inferno’s zijn er vele. Daar een pot zalf over uitsmeren, helpt niet. Het thema emigreert dan naar literatuur en film.

Hel als plaats van God­verlatenheid kunnen we ook niet bannen. Wie een hel van zijn ziel maakt, of wie een hel maakt van het leven van anderen, heeft nu al een verloren leven. „Die is al veroordeeld”, zou de evangelist Johannes zeggen. De hel, dat zijn de anderen, schreef Sartre. Hoe vaak is ook dat waar. Onlangs benam een jongen zich het leven vanwege pesten.

De hel is een maatje te groot voor ons. We kunnen er, aan onszelf overgelaten, alleen maar bang van worden, ook als zich dat toont in een lacherig of badinerend sfeertje. Er zijn media die daar een patent op hebben. Ze tonen aan hoe grenzeloos oppervlakkig ze zijn.

De hel, daar kunnen wij mensen niets mee. Het is de bevrijdende verkondiging dat God er wel wat mee kan. In het boek Openbaring komt veel afgrond, hel en duisternis voor. In datzelfde boek staat dat Christus de sleutel heeft van hel en dood. Daar hebben we wel wat aan. En ook aan dat oudchristelijke opstandingslied waarin gezegd wordt dat Christus de deuren van de hel heeft opengestoten. Hij was dan ook „nedergedaald ter helle.”

Als het donker is, moet je naar het licht kijken. Wat is er donkerder dan de hel? Juist daarom moet je naar Christus kijken. De verkondiging van de kerk bestaat vooral daarin: te getuigen van het licht. Zeggen dat je naar Christus moet kijken. Wie je ook bent en waar je ook bent. Zoiets is er ook op de synode gezegd. Daar heb je dan toch een synode voor.”