Via de website van deze krant keek ik vorige week donderdag mee naar de bezinningsavond over ”De storm steekt op”. Na het aanhoren van de bijdragen van de sprekers over de seculiere tegenwind die al guurder er sterker wordt, zette ik mijn pc uit. En nu? dacht ik. We constateren, illustreren, analyseren, ‘profeteren’. En dan? Dan gaan we naar de binnenkamer? Dan pakken alle bezoekers en kijkers hun Bijbel, buigen hun knieën? Dan wordt er een eenparig gebed tot God opgezonden: „Sta op, o God”?

Ds. W. Visscher haalde in zijn toespraak de bekende tekst aan uit Jesaja 64: „Och, dat Gij de hemelen scheurdet.” De Britse prediker D. M. Lloyd-Jones haalde in zijn tijd nog een andere tekst aan, uit Exodus: „Toon mij nu Uw heerlijkheid.” Wat hij schrijft in zijn boek met deze titel heeft ons veel te zeggen. Lloyd-Jones tekent zijn tijd als een tijd waarin de seculiere tegenwind aangewakkerd is tot een storm. Alles kan, alles mag. „Geen God en geen meester.” Toch wijst hij niet naar een kabinet of een seculiere maatschappij. Messcherp wijst zijn vinger als dienaar van het Woord naar de kerk van zijn dagen. Die kerk was in slaap gevallen, heel diep.

En de remedie van Lloyd-Jones? Conferenties beleggen? Hij noemt dat „rennen van de ene naar de andere sensatie.” Denktanks oprichten? Ja, daar is hij wel voor. Maar dan niet om de tegenwind te kalmeren of schuilkelders aan te leggen. Nee, ”terug” is zijn remedie; terug naar de oude bronnen.

Als voorbeeld noemt Lloyd-Jones de waterputten die eertijds door Abraham gegraven zijn. Izak wil ze ook gaan gebruiken, maar het blijkt dat de Filistijnen aarde in de bronnen hebben geworpen. Gaat Izak nieuwe putten graven, nieuwe middelen aanwenden om de tegenwind tegen te gaan? Nee, hij gaat de aarde uit de putten halen, zodat het water weer te drinken valt.

De Britse prediker vult dat concreet in voor de kerk van zijn dagen. Heel actueel, mijns inziens. Preek weer de volkomen autoriteit van Gods Woord, zegt Lloyd-Jones, de volkomen doodstaat van de mens, de toorn van God over de zonde, de absolute noodzaak van het werk van de Heilige Geest. Vlijmscherp vraagt hij: Heeft Christus nog wel de plaats in de kerk die Hij moet hebben? Is Hij nog wel het centrum van het kerkelijk leven of is Hij naar de rand gedreven? Vertaald naar 2012: Maken we ons niet te druk om de seculiere tegenwind, terwijl het kerkelijk huis op instorten staat?

Lloyd-Jones vindt bestudering van de kerkgeschiedenis van eminent belang. Ik val hem daarin van harte bij. Wat is het noodzakelijk om Gods daden uit het verleden niet te vergeten. Wellicht is het een mooie taak voor de denktank om de gereformeerde gezindte terug te leiden naar Gods hand in de geschiedenis.

Natuurlijk dringt zich dan vervolgens de noodzaak op van een ootmoedig, voortdurend, aanhoudend smeekgebed. Wat heeft de Heere in het verleden betoond dat Hij op het gebed grote wonderen deed. De kerkgeschiedenis leert ons om niet klein van God te denken. Hij heeft ervoor gezorgd, soms heel letterlijk in de Tachtigjarige Oorlog, dat de winden veranderden, zodat er een totaal andere oorlogssituatie optrad en de Spanjaarden verdreven werden door wind en water.

Ligt er wellicht een taak voor de denktank om biddagen uit te schrijven nu de overheden dat niet meer doen? Moet ons volksdeel niet opgeroepen worden om samen te buigen onder Gods oordeel en Hem te smeken of Hij, ons ondanks, wonderen wil doen? Hij kan de seculiere tegenwind stil leggen door Zijn almachtige Woord: „Zwijg, wees stil.”

Een kritische lezer zal mogelijk denken dat hier een oproep wordt gedaan om elke menselijke activiteit te smoren. Nee, dat is de boodschap niet. Na de bezinningsavond heb ik meteen het boek van Lloyd-Jones gepakt en het zette me aan tot het schrijven van deze bijdrage.

We verwachten het zo snel van onze werkzame handen en goede intenties, van conferenties en denktanks, terwijl Gods Woord ons wijst op het noodzakelijke zelfonderzoek, persoonlijke en als kerk. Lloyd-Jones legt daar terecht de vinger bij. Als we dat doen, door Gods Geest aangespoord, zal het onderzoek uitdrijven naar de binnenkamer. Als we dit nalaten, zal al ons doen en laten geen dageraad hebben.

Mag ik daarom aan de denktank vragen: Wilt u vooral oproepen tot gemeenschappelijk en persoonlijk gebed? Een gebed of de schuld van de kerk werkelijk schuld mag worden. Dan alleen zal de nood van de wereld ook onze nood worden. Anders niet, anders nooit.

De auteur heeft een consultancy- en adviesbureau.