De zaak ging om een Marokkaan die al twee keer Engeland was uitgezet en bij zijn derde illegale verblijf trouwde met een Britse. Een verblijfsvergunning kreeg hij echter niet. Samen trokken ze naar Ierland, waar de Britse werk had gevonden.

Binnen een jaar, in 1998, wilde het echtpaar terug. Maar Groot–Brittannië wilde de Marokkaan nog steeds geen vergunning geven omdat de tijdelijke verhuizing naar Ierland slechts een trucje zou zijn. Bij een verhoor in de Britse ambassade in Ierland had het echtpaar dat trouwens al min of meer laten blijken.

Volgens het EU–Hof doet dat echter niet terzake. Wie elders in de EU betaalde arbeid verricht en gehuwd terugkeert naar zijn land, mag zijn huwelijkspartner altijd meenemen. „De bedoelingen waarmee een burger in een andere lidstaat werk zoekt, zijn irrelevant voor de beoordeling van de rechtssituatie", aldus het Hof dinsdag. De enige eisen die het land van oorsprong mag stellen, is dat de echtgenoot legaal verbleef in het derde land (in dit geval Ierland) en dat het geen schijnhuwelijk is.