Van binnenuit
Veel christenen zijn christen omdat ze de moed niet hebben om geen christen te zijn. We zijn bang dat we niet los kunnen functioneren van het organisatorisch verband dat zich reformatorisch of christelijk noemt. Breken met het geloof, de kerk en daarmee indirect ook met je familie, het kost nog al wat. Hoe meer wij als christenen in de toekomst terugvallen op onszelf, hoe kleiner die stap zal zijn.
Wanneer de christelijk-reformatorische zuil instort, zal dit wellicht in snel tempo gebeuren. Dit raakt ook mij. Wanneer ik alleen kom te staan, zal ik dan standhouden? Durf ik Zijn Naam te belijden, wanneer dat alles kost? Dit maakt dat een stil gebed omhoog klinkt. „O Heere, houd mij vast als ik U los zou laten.”
Daarom geloof ik in de noodzaak van onderlinge gemeenschap. Niet omdat ik de zuil als heilig beschouw. Maar wel omdat een gestructureerd gemeenschappelijk christelijk leven mensen voortdurend in contact brengt met het Woord van de levende God, met Zijn levende genade. Als die op heil gerichte structuren wegvallen, zullen velen ons ontvallen. Als de jas van het geloof niet meer dienstbaar is aan onze zekerheden, verliezen we de solidariteit met God en godsdienst en scheidt het kaf zich van het koren.
Het enige antwoord op individualisme en secularisme is gemeenschap met de Heere en elkaar, van binnen naar buiten. Maar dan geen gemeenschap waarbij we elkaar oecumenisch over de rug aaien, maar gemeenschap van waaruit we de wereld ingaan met de heldere boodschap van oordeel en genade door het bloed van Jezus Christus, Gods Zoon. Of we nu lid van de Gereformeerde Gemeenten, hersteld hervormd of protestants zijn. Orthodox, bevindelijk, of begeesterd. Onze enige opdracht luidt: „Gaat heen in de gehele wereld, predikt het Evangelie aan alle creaturen. Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal zalig worden; maar die niet zal geloofd hebben, zal verdoemd worden.”
Levend binnen de werkelijkheid van een splijtende zuil en een individualistische samenleving, is gelovige gemeenschap hard nodig. Samen staan wij in diepe afhankelijkheid voor Gods aangezicht, dat wat mij betreft samengaat met een krachtig appel op de wereld. Red hen die ter doding wankelen. Daarbij moet de belofte en tot leven wekkende kracht van de Heilige Geest ons meer waard zijn dan de glimlach van mensen. Alleen als we diep geworteld zijn, kunnen we rijk vrucht dragen. Laten we de weg gaan die het geweten wijst, niet die van de menselijke kudde.
