Regelmatig klinken er in de verte granaatinslagen als Voordewind zaterdagmiddag telefonisch vanuit Libanon verslag doet van zijn bevindingen. De dag ervoor is hij, op uitnodiging van de christelijke hulporganisatie World Vision, naar Libanon afgereisd om daar drie dagen met eigen ogen te kunnen zien hoe de burgeroorlog in Syrië de levens van christenen uit dat land stempelt. Hij sprak er met vluchtelingengezinnen en met bisschoppen, priesters en een predikant.

Wat vertelden zij u?

„Ze zeiden dat wij een verkeerd beeld hebben van de oorlog in Syrië. In het Westen horen we dat president Assad aan de verliezende hand is, maar de vluchtelingen meldden mij dat de president nog stevig in het zadel zit en, zolang hij steun krijgt van de Russen, nog lang zal blijven. Hij heeft 70 procent van het land onder controle. Het is maar zeer de vraag of hij verslagen zal worden.

De christenen in Syrië zitten tussen twee vuren: Assad en de oppositiegroepen. Er zijn kerken in brand gestoken en verwoest, maar men laat zich er niet over uit door welke van de twee strijdende partijen.

Over het algemeen zijn christenen geen specifiek doelwit in Syrië, behalve in de plaatsen waar aan al-Qaida gelieerde strijders actief zijn. Die intimideren christenen en dwingen hen het land te verlaten. Daardoor is het voor hen onverantwoord om in Syrië te blijven.”

Wat verwachten de Syrische christenen van de nabije toekomst?

„Ze zijn vrij hopeloos en depressief omdat er geen uitzicht is op verbetering van hun situatie. Hun enige hoop is dat het land straks niet wordt geregeerd door de moslimbroederschap, omdat ze dan niet langer in Syrië kunnen blijven. Ze hopen dat Assad voorlopig nog blijft zitten.

Velen vrezen ook een herhaling van wat in Irak is gebeurd. Daar hebben de Koerden –net als in Syrië– een eigen regio waar ze redelijk veilig zijn, maar werden de christenen massaal gedwongen het land te ontvluchten.

De bisschoppen die ik heb gesproken, vragen zich af waarom het Westen de christenen van Syrië, net als hun Iraakse geloofsgenoten destijds, in de steek laat. „Help ons”, zeiden ze tegen me. „Zorg ervoor dat het scenario van Irak zich niet herhaalt. En stel je grenzen open voor gevluchte christenen.””

Wat wordt er nu voor hen gedaan?

„De christenen die Syrië zijn ontvlucht, worden onder meer opgevangen door World Vision. Die voorziet hen van basisbehoeften zoals eten en dekens. Ze zorgen nu voor 17.000 mensen, maar er komen er dagelijks 1000 bij. De organisatie maakt zich op om deze winter 40.000 vluchtelingen te helpen.

Er zijn hier geen tentenkampen; de mensen worden ondergebracht in bestaande gebouwen. Daarvoor moeten ze 50 tot 400 dollar per maand betalen, terwijl ze nauwelijks of geen inkomen hebben.

Ze leven er onder erbarmelijke omstandigheden. Ik was bijvoorbeeld bij een gezin dat in een krot woont waar het water over de vloer loopt en het dak slechts provisorisch is gedicht. De kinderen die ik sprak, hebben nachtmerries van de bommen die rondom hen insloegen. Ze missen hun school, hun speelgoed. En velen leven in grote angst om hun familie die nog in Syrië is.”

Wat kunt u voor hen betekenen?

„Met minister Ploumen voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking heb ik afgesproken dat ik haar bijpraat over mijn bevindingen. Zij heeft eind vorige week 10 miljoen euro extra uitgetrokken voor Syrische vluchtelingen. Ik zal bepleiten dat een deel van dat geld naar de christelijke vluchtelingen gaat, die zich niet durven registreren bij de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR uit angst voor represailles tegen hun achtergebleven familie in Syrië en daarom ook geen enkele hulp krijgen van de UNHCR.

Zij zijn afhankelijk van kerken in Libanon en van organisaties zoals World Vision. Ik roep daarom ook iedereen ertoe op die kerken en organisaties te steunen. Er is dringend en veel extra geld nodig om alle extra vluchtelingen voor de winter op te vangen en te verzorgen.”