Terwijl ondertussen de ernst van de crisis voor de gehele samen­leving steeds meer voelbaar wordt, is het goed om na te denken over de oorzaken en de oplossingen van de crisis.

De kinderen van de Franse Revolutie, het socialisme en het liberalisme, laten zien dat hun economische visies ertoe leiden dat de westerse mens uit de bocht kan vliegen. Dit is volstrekt logisch en eerder al door antirevolutionaire kopstukken voorspeld. Als je je denkstelsel op de goedheid van de mens bouwt, als je driften probleemloos accepteert, als je ”deugd” een vies woord vindt, als je ervan uitgaat dat door menselijke inspanningen hoe dan ook een heilsstaat op aarde ontstaat, dan kán dat niet goed gaan.

Het conservatisme is de enige politieke denkstroming die niet alleen crises voorkomt, maar ook crisisbestendig is. Onder een conservatief bewind hadden crises als de huidige nooit kunnen plaatsvinden. Onder meer vanwege de bijbehorende visie op geld, overheidstekorten en verantwoordelijkheden van alle deelnemers aan een maatschappij.

Het tragische is dat in Nederland het faillissement van het socialisme en liberalisme versus de kracht van het conservatisme nog niet erkend wordt. Het is schrijnend dat de op dit moment meest conservatieve partij in Nederland, de SGP, volgens de hoogste rechterlijke instanties verboden moet worden. En dit terwijl de SGP altijd gewaarschuwd heeft voor de huidige drie grootste problemen: het domme overheidsbeleid om meer geld uit te geven dan te verdienen, deelname aan de Europese Unie en de euro, en de schaduw­zijden van de massa-immigratie.

Het is daarnaast schrijnend dat twee andere partijen die tot voor kort conservatief denkende kiezers met een helder geluid konden aanspreken, CDA en VVD, hun conservatieve wortels in meer of mindere mate doorsnijden. Dit leidt bij beide partijen tot een politiek verweesde achterban.

Conservatieven kijken echter ook vooruit. Uiteraard heeft het conservatisme oplossingen voor de crises: de redding komt niet van de vrije markt (liberalen) of van de overheid (socialisten). Conservatieven boren de kracht van de maatschappij aan. Het antwoord op de crisis moet liggen in de gewetensvorming van kinderen en scholing van de jeugd (deugden aanleren en driften afleren). Verder moeten de krachten in de maatschappij weer aangeboord in plaats van in slaap gewiegd (socialisten) of gefrustreerd (liberalen) worden.

Als mij twintig jaar geleden door iemand was gezegd dat conservatief een eretitel zou worden, had ik hem verbaasd aangekeken. Als een politicus iemand echt zwart wilde maken, moest hij hem conservatief noemen. Tot mijn zeer grote vreugde is conservatief tegenwoordig echter geen scheldwoord meer, maar een eretitel.

Wel merk ik dat allerlei mensen bij het woord conservatief nog steeds verkeerde vooronderstellingen hebben, zo van: oudbakken, muf, rokerig en eigenlijk een beetje fout. Conservatief zijn heeft echter niets met oubolligheid te maken, maar met een altijd actuele en verfrissende denkrichting. Een conservatief bouwt zijn maatschappijbeeld niet op idealen, maar op de werkelijkheid. Er wordt niet naar een heilsstaat toegewerkt, maar de samenleving wordt zo goed en sterk mogelijk gemaakt. Een conservatief neemt ieder mens serieus en prikkelt hem om zijn eigen leven zo goed mogelijk in te richten.

Het is tragisch dat socialisten 
en liberalen zo veel mensen buiten de samen­leving hebben geplaatst. Het is toch te gek voor woorden dat mensen worden 
afgekeurd en maandelijks een 
zak met geld toegeworpen krijgen? Zo mag een samenleving 
niet met mensen omgaan!

Ook zegenrijk aan het conservatieve gedachtegoed is dat het verantwoordelijkheden op de juiste plek probeert te leggen. Het conservatisme probeert deugden als verantwoordelijkheidszin, spaarzaamheid en rentmeesterschap van jongs af aan te bevorderen, en de driften –denk aan de huidige graaicultuur van het zakenwezen– te onderdrukken. Vandaar dat bij een conservatief beleid de crises nooit waren ontstaan.

Ik ben somber over de politieke toekomst. Veel wereldrijken zijn ten onder gegaan aan de –helaas ingewilligde– wens van brood en spelen. De huidige regerings­partijen zijn, als zusjes van dezelfde foute moeder, de Franse Revolutie, bezig de pijn binnen hun achterban en in de maatschappij te verdelen, maar zonder structurele oplossing.

Nu aan alle kanten het faillissement van het gedachtegoed van de Franse Revolutie duidelijk is, zou het goed zijn dat de conservatieve krachten in Nederland zich sterker maken, óf in de bestaande partijen óf in een nieuwe conservatieve partij, waarbij ze oorzaken en resultaten van de crises als uitgangspunt nemen voor een voor Nederland nieuwe politieke realiteit.

De auteur is jurist en politicoloog.