Erich Strehl kwam uit Amerika naar Israël om te promoveren in de patristiek. Door zijn studie historische theologie was hij geïnteresseerd geraakt in de oude kerk van het Midden-Oosten. Hij kwam ook in de Palestijnse vluchtelingenkampen. Daar klaagden de bewoners erover dat de kinderen niets te doen hadden en uit verveling stenen naar de soldaten gooiden. Dat bracht hem op een idee. In de VS was Strehl een reisbureau begonnen waarvoor hij avontuurvakanties organiseerde voor volwassenen en kinderen. Hij liet wat materiaal opsturen en startte met activiteiten voor kinderen in de vluchtelingenkampen en andere plaatsen.

„Van het een kwam het ander”, zegt de Amerikaan achter zijn bureau in zijn kantoor in het Palestijnse stadje Beit Sahur, bij Bethlehem. Aan een van de wanden prijkt een grote foto van sportievelingen die abseilen in de woestijn. „Ik dacht: Waarom gaan wij niet wat substantieels doen? We zouden avonturen en ervaringen kunnen gebruiken om kinderen dingen te leren die ze hard nodig hebben.”

Hij sprak met leiders van christelijke organisaties in de regio Bethlehem en met burgemeesters. Het was duidelijk waarop Strehl zich moest toeleggen. „De afgelopen jaren heeft de Palestijnse Autoriteit grote nadruk gelegd op het leren spreken van de Engelse taal. Bij 90 procent van de bedrijven in deze regio is enige beheersing van het Engels noodzakelijk. De meeste cursussen worden echter gegeven door Palestijnen, en niet door mensen die Engels als moedertaal hebben.”

De Amerikaan richtte Paidia Inter­national Development op. Het woord ”paidia” is afkomstig van de Griekse filosoof Plato en slaat op de beste manier om kinderen te onderwijzen, namelijk in een spelsituatie, zo legt Strehl uit.

Vrijwilligers

In Beit Sahur vond de Amerikaan een geschikte locatie. Op deze plek stond eerder een restaurant in een park. Tijdens de eerste Palestijnse opstand (1987), gebruikte het Israëlische leger deze plek als kampement. Nu staan er een klimtoren, spel­faciliteiten en een kantoor. Aan de renovatie van het kampement wordt de laatste hand gelegd. Over een halfjaar moet het centrum gereed zijn. Strehl woont met zijn gezin in de buurt.

Paidia ontwikkelde verschillende programma’s, waarbij steeds de drie ”e’s” gelden: educatie, ervaring en engagement. Zo zetten elk jaar zo’n zestig vrijwilligers van uiteenlopende levensbeschouwelijke achtergronden zich in voor het programma Adventures, waarbij 120 kinderen Engels wordt geleerd. De vrijwilligers die vast aan de projecten zijn verbonden, zijn allemaal christenen.

Paidia biedt het programma aan in samenwerking met scholen. De ouders betalen een bijdrage van 5 euro per maand – tenzij ze het geld niet hebben. Verder komen er donaties binnen van christelijke stichtingen en stichtingen die hulp verlenen aan de Palestijnen.

Stehl probeert Adventures uit te breiden naar scholen van de Verenigde Naties in de vluchtelingenkampen en dorpen die buiten de regio Bethlehem liggen. In het bijzonder wil hij meisjesscholen bereiken. „Over het algemeen heeft de vrouwelijke helft van de bevolking minder kansen.”

Impact, een ander programma van Paidia, is bedoeld om leidinggevenden te helpen de efficiëntie in hun organisaties te vergroten. Deelnemers leren bijvoorbeeld conflicten oplossen en beter samen te werken. Strehl: „We bieden dit ook aan de christelijke gemeenschap aan. Het aantal christenen in het Midden-Oosten neemt namelijk langzaam maar zeker af. Onze organisatie wil de christelijke gemeenschap versterken.”

Het programma Living Branches (Levende ranken) heeft als doel de eenheid onder christenen te bevorderen en het geloof in praktijk te brengen door noden te lenigen. Strehl wijst op een verklaring van de Raad van Kerken in het Midden-Oosten (MECC) en de zogenoemde Kaapstadovereenkomst van de Lausanne­beweging, die de noodzaak van eenheid benadrukken. „Er is veel nood hier, en de christelijke gemeenschap zou zich als eerste moeten inzetten om daaraan iets te doen. We werken in dorpen in peuterspeelzalen, waar we muren verven en bomen planten. We moedigen kerken aan mee te doen, ook orthodoxe kerken en de Rooms-Katholieke Kerk. Want ondanks de verschillende tradities zijn er overeenkomsten, zoals het in de praktijk brengen van wat je gelooft.”

Strehl hoopt dat een plaatselijke christen in de toekomst leiding kan geven aan het werk. Israël heeft de visumaanvraag van de Amerikaan namelijk herhaaldelijk afgewezen. Visaproblemen zijn er ook de oorzaak van dat hij zijn promotiestudie nog niet heeft afgerond.

Engelstalige kerk

In oktober is Strehl ook een internationale, Engelstalige kerk gestart. De diensten worden gehouden in de presbyteriaanse Barakakerk in Beit Sahur, waarmee hij een partnerschap is aangegaan, terwijl beide kerken hun zelfstandigheid behouden.

„De predikant vertelde me dat veel mensen hem vroegen of er een Engelstalige gemeente kon worden gestart. Het simultaan vertalen van het Arabisch in het Engels gaat niet altijd goed. Veel buitenlanders gaan nu naar kerken in Jeruzalem. Wie geen auto heeft, moet de bus nemen en er dienen militaire wegversperringen te worden gepasseerd. Bovendien zijn christenen in Bethlehem met andere problemen bezig dan geloofsgenoten die in Jeruzalem wonen.”

In Amerika was Strehl aangesloten bij een evangelicale kerk met mensen van diverse achtergronden. „Wij proberen ook de mooie dingen te zien in andere christelijke tradities. Dat wil niet zeggen dat we het met hen eens zijn, maar hier is het belangrijk om te letten op de dingen die ons verenigen en ervoor te zorgen dat we als broeders en zusters samenwerken.”