Op de Dag van de Mantelzorg, zaterdag, worden 2,6 miljoen mantelzorgers in het zonnetje gezet en een dagje vrij gegund. Iemand is mantelzorger als hij zijn familielid, vriend of kennis minstens 3 maanden lang meer dan 8 uur per week verzorgt. Wat vaak begint als een paar uurtjes hulp, eindigt in gemiddeld 5 jaar lang zo’n 22 uur zorg per week.

Als het aan het nieuwe kabinet ligt, wordt er in de toekomst zelfs nog meer beroep gedaan opmantelzorgers. En dat is pittig. Een groot deel van alle zorgers vindt het werk eigenlijk te veel. In Amsterdam voelt een op de vijf zich zelfs zwaar overbelast. Kwekkeboom: „Dat kan heel dramatisch worden. Ze krijgen last van slapeloosheid, tobben veel, hebben geen tijd meer voor hun eigen werk of moeten hun sociale activiteiten op een lager pitje zetten.” Een naaste verzorgen die psychiatrische problemen of een verstandelijke handicap heeft, blijkt extra lastig. „Mantelzorgers zien dat echt als een verzwarende factor. Bovendien uiten deze patiënten hun dank vaak op een andere manier.”

De zorg delen of uitbesteden lijkt een voor de hand liggende optie, maar gebeurt in de praktijk weinig. „Je wordt mantelzorger omdat je van iemand houdt. Het voelt als een nederlaag als je dat opgeeft. Als het al gebeurt, dan gaat daar een hele strijd aan vooraf.” Soms springen andere familieleden of kennissen bij, maar de meeste taken blijven dan bij de centrale mantelzorger.

Kwekkeboom merkt wel dat mantelzorgers steeds meer aandacht krijgen. Ook realiseren ze zich steeds beter dat ze ook aan zichzelf moeten denken. „Maar je kunt je afvragen of die aandacht en zo’n Dag van de Mantelzorg niet slechts een druppel op de gloeiende plaat zijn. Moederdag is immers ook maar een keer per jaar, terwijl moeders eigenlijk veel meer verdienen.”