Al in de Bijbel zijn er veel voorbeelden te geven. Mozes’ moeder Jochebed; Hanna de moeder van Samuël; de moeder en grootmoeder van Timothéüs. David bad: „Op U ben ik geworpen van de baarmoeder af.” Ongetwijfeld zegt dit ook iets over zijn moeder. Het slavinnetje van Naäman overtuigde haar heer dat de God van Israël wonderen kan doen.

In de moeilijke eerste eeuwen van de nieuwtestamentische kerk is het beeld niet anders. Blandina, Perpetua, Felicitas. De Romeinse autoriteiten zagen dat ze door de mannelijke leiders van de christenen te laten doden wel wat bereikten, maar niet dat het christendom werd uitgeroeid. De vrouwen speelden namelijk een belangrijke rol; zij deden hun uiterste best om hun geloof over te dragen op hun kinderen, maar ook op hun buren en vrienden.

Zo ging het de geschiedenis door. Augustinus is gezegend met een biddende moeder. Als de Frankische koning Clovis I rond het jaar 500 het oog laten vallen op de jonge Clothilde, maakt deze hem duidelijk dat een christin niet zomaar met een heiden kan trouwen. Zij rust niet voordat ook Clovis het doopwater aan den lijve ondervindt.

Weer later is het bijvoorbeeld Susanne Wesley die haar vijftien kinderen opvoedt bij het Woord van God. Mary Winslows huiselijke godsdienstoefening en innige gebedsleven zijn voor haar negen kinderen tot rijke zegen geweest. Zij mocht geloven dat haar gezin in de hemel ongedeeld zou zijn.

Het is een rij van geloofshelden, waarachter een groot leger van gelovende en getuigende vrouwen schuilgaat, tot vandaag de dag, maar altijd op de achtergrond bleven. Mannen bevochten het geloof –soms letterlijk– en regeerden de kerk. Maar de geschiedenis leert ook veel over dubbele agenda’s, kerkpolitiek, machtsuitbreiding en kerkelijke carrièredrang. Mannen wierpen zich op als de verdedigers van christendom en geloof; vrouwen waren het die met liefde en wijsheid, door zichzelf weg te cijferen, anderen overtuigden van de liefdedienst aan God en zo meewerkten aan de uitbreiding van het Godsrijk. Vrouwen die vaak in een kwetsbaarder positie verkeerden dan mannen, vaak minder te verliezen hadden, maar zo veel winst zagen in de uitbreiding van Gods Koninkrijk.

Het zijn deze vrouwen die in de huidige westerse maatschappij met een zekere meewarigheid worden bezien, als achtergebleven, niet van deze tijd. En ten diepste is dat waar: niet van deze tijd. Het onderzoek van de kerkgeschiedenis blijft heel nuttig. Al was het alleen al om hoge achting en diep respect te houden voor de christenvrouwen, -moeders, die in afhankelijkheid en biddend opzien hun kinderen proberen op te voeden in de vreze Gods. Zij gaan met de buit naar Huis.