Hij reageert daarmee op initiatieven die de laatste jaren zijn ontplooid om institutionele eenheid of de zogenaamde „oecumene van het hart” te versterken. Voorbeelden daarvan zijn de nationale synode en het manifest ”Wij kiezen voor eenheid”. „Nou ja, manifest, er was helemaal niks manifests aan het stukje esoterisch proza. Een soort pestprotocol zou een stuk duidelijker zijn: we zeggen geen nare dingen over elkaar. En laten we eerlijk zijn, dat ‘manifest’ is er alleen gekomen omdat de kerkleiders steeds minder schapen te weiden hebben en de onderlinge concurrentie dus minder belangrijk is”, schrijft hij in een column op de website Sophie Online.

Streven naar eenheid kost veel geld, tijd en frustratie. De vorm van „collectieve navelstaarderij” verhindert bovendien het uitdragen van het Evangelie, vindt hij.

Visser gooit het over een andere boeg. „Eenheid moet geen streven zijn; eenheid is hooguit een aardig bijproduct van gezamenlijke inspanning. Dan is het geen gezochte eenheid, maar een gevonden eenheid die passie, tijd en geld oplevert. Niet gezocht, toch gekregen; dat lijkt me heel gereformeerd.”

Lees de hele column op Sophie Online.