2012: De Chinese schrijver Mo Yan (pseudoniem van Guan Moye, Chinees voor ‘spreek niet’). Hij kreeg de onderscheiding omdat hij „hallucinerend realisme” deed samensmelten met volksverhalen, geschiedenis en het heden.

2011: Dichter Tomas Tranströmer (Zweden) kreeg de onderscheiding omdat hij door zijn „gecondenseerde, doorschijnende beelden nieuwe toegang geeft tot de werkelijkheid”.

2010: Mario Vargas Llosa (Peru), voor „de manier waarop hij machtsstructuren in kaart brengt en zijn scherpzinnige beelden van het verzet, de opstandigheid en de nederlaag van het individu”.

2009: Herta Müller (Duitsland), voor haar vermogen „het landschap van de mensen zonder bezit” te beschrijven.

2008: J.M.G. Le Clézio (Frankrijk), volgens de jury „een schrijver van nieuwe vertrekpunten, poëtisch avontuur en sensuele extase, een verkenner van een menselijkheid voorbij en onder de heersende beschaving”.

2007: Doris Lessing (Groot-Brittannië), „die heldendichter van de vrouwelijke ervaring, die een verdeelde samenleving met scepticisme, vuur en visionaire kracht onder de loep heeft genomen”.

2006: Orhan Pamuk (Turkije), een schrijver „die in de zoektocht naar de melancholieke ziel van zijn geboortestad nieuwe symbolen voor de botsing en de verwevenheid van culturen heeft ontdekt”.

2005: Harold Pinter (Groot-Brittannië), „die in zijn theaterstukken de afgrond onder het dagelijkse gezeur blootlegt en die doordringt in de gesloten kamers van de onderdrukking”.

2004: Elfriede Jelinek (Oostenrijk) „voor de muzikale stroom van stemmen en tegenstemmen in romans en theaterstukken, die met een buitengewone taalkundige geestdrift de absurditeit van sociale clichés en hun onderwerpende kracht onthullen”.

2003: J. M. Coetzee (Zuid-Afrika), omdat hij er steeds in slaagt „in ontelbare gedaanten de verrassende betrokkenheid van de buitenstaander te schilderen”.