Wie twintig jaar geleden tegen Valery en Jelena gezegd zou hebben dat ze zendeling zouden worden, was door hen uitgelachen. „We waren ongelovig, al ging mijn moeder naar de Russisch-Orthodoxe Kerk”, zegt Valery Mantsoerov (52). Zijn leven en dat van zijn vrouw nam echter een beslissende wending nadat Mantsoerov op zijn werk met een christen in aanraking kwam. „Door hem ging ik de Bijbel lezen.”

Niet dat dat allemaal vanzelf ging, legt Mantsoerov uit in het kantoor van de stichting Friedensstimme in Gouda. De christen die hij op zijn werk tegenkwam, nam ontslag. „Hij zei me: Ik kan er niet meer tegen dat hier allerlei zaken met leugen en bedrog geregeld worden. Daarbij noemde hij een aantal Bijbelgedeelten.” Mantsoerov ploos daarop de Bijbel uit om teksten te vinden die de man ervan moesten overtuigen dat hij niet zomaar zijn werk in de steek kon laten. „Maar het tegendeel gebeurde: ook mijn ogen werden geopend. En ik zag dat ik zelf een grote zondaar was voor God.”

Na de nodige omzwervingen, waarbij ze afknapten op de oppervlakkigheid die ze aantroffen in pinkstergemeenten, kwamen de Mantsoerovs in aanraking met baptisten. In hun woonplaats Koertsjatov, dicht bij de grens tussen Rusland en Oekraïne, bezochten ze de samenkomsten. Het leidde ertoe dat ze in 1996 gedoopt werden en al snel diverse taken in het kerkelijk leven op zich namen.

„In die tijd ervoeren we sterk Gods liefde in ons hart”, vertelt Valery. „Waar de kans zich ook maar voordeed, wilden we daarvan getuigen. We deden mee aan evangelisatiewerk, hielpen bij de kerkbibliotheek, mijn vrouw speelde piano in de kerk: we hadden het idee de verloren tijd te moeten inhalen uit de periode dat we zonder God leefden.”

Rond dat moment kwam het echtpaar ook in contact met evangelisten die hun vertelden over de geestelijke nood in andere delen van Rusland. „De baptistengemeenten hadden al meerdere echtparen uitgezonden.” Valery achtte zichzelf echter onbekwaam om zendeling te worden. „Ik meende het niet waard te zijn, vanwege mijn zondige verleden. Toch heb ik na de nodige moeite het voorgelegd aan degenen die de leiding hadden over het zendingswerk.”

Na beraadslagingen kwam het verzoek tot de Mantsoerovs om een al in Kamtsjatka aanwezig evangelistenechtpaar te gaan versterken. Een vraag die hem danig van zijn stuk bracht, vertelt Valery. „Kamtsjatka ligt helemaal aan de andere kant van Rusland, vlak bij Japan en de Verenigde Staten. Dáárheen… Ik voelde me als verlamd.”

Toch meende Mantsoerov de stem van God te horen in het verzoek. „Nog voor ik het aan mijn vrouw had verteld, stond voor mij vast: we moeten volgen.” Jelena (50): „Toen ik het hoorde, had ik het er heel moeilijk mee. Maar de Heere gaf antwoord in de kerkdienst, waar gepreekt werd over Abraham, die weg moest trekken uit Ur der Chaldeeën. De Heere zei tegen hem: „Ik zal u zegenen en wees een zegen.” Dat gaf rust.”

Valery bladert in de Russische Bijbel, tot hij bij Deuteronomium 2:3 komt. „Daar zegt de Heere tot Israël, tijdens de woestijnreis: „Keert u naar het noorden.” Die woorden vielen in mijn hart. Tegen iedereen die vroeg waarnaar ik uitgezonden werd zei ik: „Naar het noorden.” Zelfs in Kamtsjatka was dat de weg die God wees. Ik wist dat mijn taak was de Korjaken in het noorden te bereiken met het Woord.”

Die opdracht bracht de zendeling, die inmiddels twaalf jaar vanuit het Korjakendorp Manila werkt, in onherbergzame streken. „De eerste tijd kon ik met een brandstoftransport meerijden of meevaren om de nomaden op de toendra te bereiken. Tegenwoordig heb ik een sneeuwscooter. Zo’n zes keer per jaar maak ik een zendingsreis over de toendra.”

Mantsoerov, die door Friedensstimme vanuit Nederland financieel wordt ondersteund, zag in Manila een kleine huisgemeente ontstaan. Sinds 2000 zijn er zeventien mensen gedoopt, vertelt hij. „Daarnaast is er vrucht te zien op ons werk in het dorp Parin. Daar wonen zo’n vijftig Korjaken, die in hun levensonderhoud voorzien door het houden van rendieren en met visvangst. Van deze mensen zijn er tien trouwe kerkgangers.” Elders staan mensen wel open voor het Woord, aldus Mantsoerov. „Wantrouwen heeft plaatsgemaakt voor interesse. Maar ik ervaar heel duidelijk dat niet ik deze mensen kan bekeren. God moet het doen.”

Jelena: „De beginjaren in Kamt­sjatka waren niet makkelijk. Ook in ons gezin, we hebben twee dochters, gaf het spanningen dat we waren verhuisd naar dit afgelegen gebied. Inmiddels kan ik vrijmoedig zeggen dat God heeft waargemaakt wat Hij sprak over de zegen die Hij zou geven. Onze kinderen zijn nu volwassen, een van hen zegt zelfs: Dit is mijn geboortegrond, want hier heb ik de Heere leren kennen.”

Ondanks de barre omstandigheden –op Kamtsjatka duurt de winter bijna tien maanden en is het dan overdag gemiddeld -30 graden Celsius– is Mantsoerov ervan overtuigd dat hij nog een aantal jaren in het gebied werkzaam mag blijven. „De Heere vraagt ons nog om te blijven zaaien. Het is Zijn werk, wat de toekomst brengt ligt dan ook in Zijn handen.”