Dat was niet voor niets. Want in plaats van de tegenwoordig in zwang zijnde tatoeages stond op Eli’s onderarm slechts een nummer: 157622.

Yosef Diamant wist maar al te goed wat dat nummer betekent. Hij heeft het namelijk zelf ook op zijn eigen linkerarm. Precies op dezelfde plek. Het merkteken zal hem voor altijd herinneren aan zijn verblijf in het vernietigingskamp Auschwitz.

Nu draagt zijn kleindochter hetzelfde merkteken. Tegen The New York Times legde Eli Sagir begin deze week uit waarom ze het nummer in haar arm heeft laten zetten. „Mijn generatie weet niets over de Holocaust. Als je er met mensen over praat, denken ze dat het iets uit het verre verleden is, zoals de uittocht uit Egypte. Ik heb dit gedaan om in mijn generatie de herinnering levend te houden. Ik wil het verhaal van mijn opa en van de Holocaust vertellen.”

Eli is niet de enige. Haar moeder, broer en oom volgden al spoedig haar voorbeeld. En inmiddels is er een groeiende groep Israëlische jongeren die het kampnummer van hun grootouders in hun arm laten tatoeëren.

Over de dramatische tatoeages wordt in Israël verschillend gedacht. Sommigen vinden dat het nabootsen van het nummer afbreuk doet aan de gruwelijke herinneringen die overlevenden aan hun verblijf in de kampen bewaren.

Maar er klinken ook andere geluiden. „Voor mij is het een lit­teken”, zegt Dana Doron, dochter van een overlevende. Zij maakte een documentaire over het nieuwe fenomeen en interviewde vijftig jongeren die een kampnummer op hun onderarm dragen. „Het feit dat jonge mensen ervoor kiezen om zo’n tatoeage te laten zetten is in mijn ogen een symbool dat wij allemaal nog steeds de littekens van de Holocaust dragen.”

Voor Michael Berenbaum, hoogleraar aan de Amerikaans-Joodse universiteit in Los Angeles, zou het tatoeëren van een kampnummer niet zijn „eerste, tweede of derde keus zijn.” „Het is het nadoen van een daad die destijds namen vernietigde en in nummers veranderde. Maar het is wel een statement tegen de tatoeages die jongeren tegenwoordig laten zetten.”