Verwarring
Goed, ik geef onmiddellijk toe dat ik eraan mee doe en mezelf ineens hoor zeggen dat ik ”flabbergasted” ben, want wat een leuk woord is dat. Het was origineler geweest als ik het zelf had ontdekt, maar ik hoorde het iemand anders zeggen en het nestelde zich hardnekkig in mijn hoofd. Er is geen enkel excuus, want ondertussen erger ik mij namelijk onophoudelijk aan het Engels. Aan mensen die vroeger als bedrijfsleider of boekhouder door het leven gingen en nu ineens zeggen ”key account- of salesmanager” dan wel ”financial controller” te zijn. Een blik op landelijke vacaturesites maakt meteen duidelijk dat we voorlopig nog wel zitten opgescheept met ”event measurement analysts”, ”system engineers” en ”senior recruiters”.
Storend vind ik ook dat winkeliers bij het afscheid van de zomer met schreeuwerige letters het woord ”Sale” dwars over de voorruit plakken, waarachter dan een paar poppen achterstallige kleding dragen van een paar ”sales” daarvoor. En niemand die zegt dat ze die voor de helft van de prijs in de ”sale” hebben gekocht, want in de wandelgangen hebben we het als vanouds –hoera– nog gewoon over de uitverkoop.
Dan zijn daar de reclames. Iemand probeert je duidelijk te maken dat je je huis heel goed kunt verkopen in deze tijd. Dat je dat gewoon via hun bureau kunt doen, want: ”No cure no pay”. Omdat ”cure” voor genezen staat, zou de uitdrukking veel beter van toepassing zijn in de gezondheidszorg, waar niemand het natuurlijk in zijn hoofd haalt een dergelijke garantie te bieden. Geen enkele dokter of specialist kan ”niet goed, geld terug” waarborgen, een reden misschien waarom we wel steeds meer mogen bijdragen ten behoeve van ons eigen welzijn.
Hoe dan ook schept het Engels links en rechts verwarring, want dat doe je als je de oorspronkelijke taal doorspekt met vreemde woorden. Het zorgt voor een merkwaardige klontering die dezelfde wansmaak oplevert als Hollandse haring met Engelse slagroom, dus in dit geval ”whipped cream”. Je wordt besmet omdat je het de hele dag hoort en ik ben helaas gevoelig voor dit virus.
Net als ik van plan ben om taalpurist te worden en korte metten te maken met ”flabbergasted”, met ”column”, ”cool” en ”cash”, gaat de telefoon.
Het is een oudere dame. Ze vraagt beleefd of ze zich, zij het op de valreep, kan aanmelden voor de cursus ”literaire leesavonden”. En dan komt het: of ik ”inside information” heb over de boeken die ik op de literatuurlijst heb gezet. Met nota bene titels die tussen 1930 en 1945 zijn verschenen.
Ik kan op het nippertje voorkomen dat ik zeg ”flabbergasted” te zijn.
