Het was me trouwens het seizoen wel. Eerst werden we opgeschrikt door het vertrek van Havelink, een man met een martiale snor. Hij was verantwoordelijk voor de uitgifte van de tuinen. Vandaar dat hij door iedereen bij de achternaam werd genoemd. Dankzij hem kreeg mijn vrouw haar eerste tuin. Omdat die zo beroerd lag, vroeg ze een andere. Ook daar heeft Havelink voor gezorgd. Er staat zelfs een schuurtje op, dat we voor een appel en een ei konden overnemen. Bij ons kon Havelink geen kwaad meer doen. Bij anderen blijkbaar wel. Zijn vertrek lijkt het gevolg van achterklap. Dat begrepen we tenminste van de vrouw die een grote lap tegenover onze vorige tuin bewerkt. Volgens haar moeten de daders worden gezocht op de Sahara, het achterste deel van het complex, waar de grond veel zanderiger is.

Ergens in mei was er ”breaking news” van de secretaris, via de e-mail. In de buurt van tuin 86 had iemand een coloradokever gesignaleerd. Dan hebben we ook nog brand gehad, bij de Serviër. Op een avond stond zijn schuur in de fik. Aangestoken, werd er gefluisterd. Niet lang daarna is de voorzitter afgetreden, om onduidelijke redenen. Hij werd opgevolgd door een ambitieuze, kort aangeboden jongeman, die volgens onze informante in zijn vrije tijd rechten studeert. Na twee maanden hing hij de harp alweer aan de wilgen.

Karel, die jarenlang de uitgifte van jonge plantjes verzorgde, heeft er ook de brui aan gegeven. Onlangs hoorden we dat zelfs voor de secretaris een nieuwe wordt gezocht. Straks vragen ze mijn vrouw nog. 
Ze zou wel een goede kandidaat zijn: rustig en secuur. Iemand die binnen het bestuur de vrede kan bewaren. Daarbuiten moet de nieuwe voorzitter zijn gezag maar laten gelden. Vooral onder de anarchisten op de Sahara. Bij mij moeten ze niet aankomen voor een bestuurlijke functie. Zelfs niet voor een commissie. Het schoffelen valt me al zwaar genoeg. Mocht ik er ooit anders over gaan denken, dan ben ik uitsluitend beschikbaar voor de uitgifte van de bonenstokken.