Iedereen, christen of niet, groeit op in een open samenleving die zich elke dag met al haar verleidingen opdringt. Sterker: meer dan ooit maken orthodox-christelijke jongeren én volwassenen er zelf actief deel van uit. Ze zijn medeverantwoordelijk voor wat er in de samenleving gebeurt. Langs de kant staan en toekijken bij wat er allemaal verkeerd gaat, is geen optie.

Christenen zijn niet van de wereld, wel in de wereld. Dit Bijbelse principe wordt wellicht vaker geciteerd dan gepraktiseerd. Op dit punt kunnen orthodox-christelijke scholen in Neder­land iets leren van geestverwante scholen in het buitenland. Die hebben nooit een eigen onderwijszuil gehad en zijn zich daardoor meer bewust van hun plaats in de samenleving.

„Conservatieve christenen die zich vooral verweren tegen de buitenwereld, zijn in dat gesprek met de buitenwereld vaak niet het creatiefst”, zei historicus prof. dr. James Kennedy gisteren op een internationale conferentie over de betekenis van christelijke scholen voor de samen­leving. Hij legt daarmee de vinger op de zere plek.

Het is een goede zaak dat orthodox-christelijke scholen meer dan voorheen hun leerlingen bewust in gesprek brengen met andersdenkende leeftijdsgenoten. Persoonlijk contact is de beste manier om elkaar echt te leren kennen, begrip te kweken voor elkaars standpunten en onterechte vooroordelen op te ruimen. Daar gaat, als het goed is, wel iets aan vooraf: een positieve worteling in de eigen, christelijke levensovertuiging. Wie weet waar hij voor staat, kan het gesprek met anderen des te beter aangaan.

Natuurlijk moet er op orthodox-christelijke scholen –en niet alleen daar– aandacht zijn voor gevaren in de samenleving. De Bijbel wijdt niet voor niets een hoofdstuk aan de geestelijke wapenrusting. Tegelijk moeten deze scholen oppassen voor het schetsen van een te negatief beeld van de buitenwereld. Alsof daar alles slecht en gevaarlijk is.

Orthodox-christelijke jongeren die van de middelbare school komen en gaan studeren, hebben nogal eens de ervaring dat ze helemaal niet zo worden aangevallen op hun principes, naar de kerk gaan, kleding en tijds­besteding. Dat is postmodern.

Iedereen mag geloven wat hij of 
zij wil. Er is zelfs een soort bewondering voor mensen die vastomlijnde principes hebben en proberen daarnaar te leven. Tegelijk kan die be­wondering zomaar omslaan in felle kritiek als het over maatschappelijk gevoelige thema’s als abortus, euthanasie, homoseksualiteit en koop­zondagen gaat.

Meer dan ooit moeten orthodox-christelijke scholen beseffen dat ze een waardevolle boodschap hebben die voor de héle samenleving van het grootste belang is. De Bijbelse boodschap van hoop en perspectief.