In Nederland hebben we –naast vele andere voorbeelden– Dirk Scheringa. De oud-politieman die een bank- en verzekeringsimperium opbouwde, gold als publiekslieveling. Een voorbeeld van de selfmade man, die zich naar boven worstelde en vervolgens een gouden glans om zich heen kreeg. Scheringa was rijk, puissant rijk. Sportclub AZ’67, het schaatsstadion in Heerenveen en diverse schaatsploegen deelden mee in de rijkdom van de bankier.

Scheringa ontpopte zich ook als liefhebber van moderne figuratieve kunst. Hij bouwde voor vele miljoenen een collectie op en plande er een museum omheen.

Totdat het misging. Scheringa kwam van hoog en viel diep. Belastingdienst en schuldeisers proberen nog te halen wat er te halen is. Het (Nederlandse) deel van de Scheringa-collectie is verkocht aan zakenman Hans Melchers. De rest gaat in porties in de verkoop.

Met enig bombarie meldde veilinghuis Christie’s dat 160 werken van 53 verschillende naoorlogse kunstenaars gisteren 2,3 miljoen euro opbrachten. De geschatte opbrengst lag tussen de 1,5 en de 2 miljoen. Veel interessanter is de vraag wat Scheringa indertijd voor deze werken heeft betaald, ongetwijfeld heel wat meer.

Achter een veiling kunnen veel verliezers schuilgaan. In dit geval niet alleen Scheringa, maar ook alle beleggers die hun spaargeld zagen verdampen.