Dat zei drs. A. Vijfhuizen, docent godsdienst aan Driestar Educatief, zaterdag in haar lezing op de jaarvergadering van de Bond van Zondagsscholen der Gereformeerde Gemeenten, die gehouden werd in Krimpen aan den IJssel.

Vijfhuizen sprak over moeilijkheden bij het vertellen. Alleen het vertellen van feiten is volgens haar ontoereikend. Het bijbrengen van kennis doelt volgens de kanttekeningen bij de Statenvertaling op geloofskennis, gepaard gaand met liefde tot God en de naaste. Ze wees daarbij ook op wat de dichter van Psalm 119 zegt: ’k Heb and’ren al de rechten van Uw mond, met lust vertelt, hen vlijtig onderwezen… en and’ren aangeprezen.

Ze noemde „met lust vertellen” het geheim van de dichter. Vertellen is volgens de docente godsdienst: schilderen met woorden. „Een vertelling kun je ook visualiseren met bijvoorbeeld illustraties of een geografische kaart.” Een belangrijk element noemde ze ook het terugvragen van dingen uit een vorige vertelling, waarin het in het bijzonder gaat om de toepassing. „Zo krijgt een vertelling diepgang”, zei ze.

Op een vraag hoeveel toepassingen je mag plegen, was haar antwoord dat je niet alles in een toepassing hoeft te stoppen. „Wat iets voor jezelf betekent is belangrijk. Dat kun je ook overdragen.”

In haar lezing ging Vijfhuizen in het bijzonder in op moeilijke vertelstof voor jonge kinderen. Als voorbeeld noemde ze de geschiedenis van koning Saul. Saul ging naar de waarzegster van Endor omdat hij van de Heere geen antwoord had gekregen. „Omdat hij de Heere niet had gezocht, zocht hij nu in het logement van de duivel naar antwoord. De geesten van de doden, zoals die van Samuël, krijgen hier boodschappen voor de levenden.”

Het einde van Saul is volgens de docente godsdienst voor kleuters heftig. „Vertel daarom niet het hele verhaal. Maak van de vertelling geen drama. Vergelijk liever de dood van Saul met die van zijn zoon Jonathan. Saul leefde zonder God en sterft ook zonder God. Jonathan leefde met God en sterft met God.”

Ten slotte gaf Vijfhuizen praktische aanwijzingen bij overbekende vertelstof. Als voorbeeld nam ze de geschiedenis van de wijzen uit het Oosten. „Die horen de kinderen ten minste drie keer: een keer op de basisschool, op kerstavond en in de preek.” Verbind aspecten uit deze geschiedenis met de leefwereld van het kind, was haar boodschap. „De wijzen komen van ver om het Kind eer te bewijzen. Vraag bijvoorbeeld: Wie weet wat eer bewijzen is? Hoe kun je je ouders eren? En je leerkracht? Aan wie bewijs je eer? Hoe kun jij de Heere eren? Koning Herodes had geen belangstelling voor het Kind in de kribbe. Voor de wijzen uit het Oosten had het Kind wel waarde.”

Iemand stelde de vraag hoe handen en voeten te geven aan het thema ”geloven”. Vijfhuizen: „Laat dat zien aan de hand van concrete geschiedenissen en leg uit wat bij geloven hoort en wat niet.”

Bondsvoorzitter ds. A. Schot, predikant te Nunspeet, sprak in zijn openingswoord voor de jaarvergadering over de verbondsbelofte waarvan Jesaja spreekt in hoofdstuk 44. De Heere zal water gieten op de dorstigen en stromen op het droge. „Ik zal Mijn Geest uitgieten op uw zaad en Mijn zegen op uw nakomelingen. En zij zullen uitspruiten tussen in het gras, als de wilgen aan de waterbeken.”

„De vervulling van deze onvoorwaardelijke verbondsbelofte hangt niet van u of van mij af. De Heere zal het doen. Hij heeft die belofte al vervuld op de Pinksterdag en vervult die nog steeds.” Dat de nakomelingen zullen uitspruiten als wilgen aan de waterbeken wijst volgens ds. Schot op de onstuitbare groei van het werk van de Geest.