„Wil christelijke politiek vandaag zoden aan de dijk zetten, dan moet het naar een ander politiek bestel”, stelt dr. P. J. Visser in zijn opiniebijdrage in de krant. „Twee of drie partijen –want mensen moeten wel iets te kiezen hebben– waarin christenen voluit participeren. Om levend vanuit hun bronnen –zoals iedere politicus (en ieder mens) dat doet– vragen te stellen bij wat krom is en in te brengen wat heilzaam is. En dus het overwegen waard. Christenpolitici kunnen dan weer een volwaardige stem krijgen binnen het politiek palet. Zowel de democratie als de (christelijke) politiek zou erbij gebaat zijn. En onze samenleving het meest.”

Het standpunt van dr. Visser is niet nieuw of uniek, de argumentatie wel. Volgens hem hebben christenen een eigen geluid en inbreng in de politiek, maar christelijke partijen creëren een context waardoor er niet naar christenen geluisterd wordt door andere politici.

De vraag is dan natuurlijk of het inderdaad zo is dat CDA, ChristenUnie en SGP geen politieke resultaten boeken vanuit hun programma’s. Het CDA heeft op de paarse onderbreking na vrijwel voortdurend aan de knoppen gezeten. De ChristenUnie heeft meegedaan in een kabinet dit voorjaar het lenteakkoord op de rails gezet. Zelfs de SGP kan een aantal successen aanwijzen die zij als ”stille gedoger” binnenhaalde.

Resultaten

Het is overigens niet zo dat deze partijen slechts op algemeen gedeelde waarden punten binnenhalen. Meer geld voor palliatieve zorg, subsidie voor Siriz (VBOK), centra voor jeugd en gezin; het is maar een hele kleine greep uit een veel langere lijst van concrete resultaten.

Daarnaast is een steeds grotere groep mensen zich zorgen gaan maken over maatschappelijke thema’s die christelijke partijen lang aandroegen, zoals drugsverslaving en prostitutie.

Het is waar dat abortus nog steeds gezien wordt als een recht, het homohuwelijk is ingevoerd en euthanasie legaal is. Maar dr. Visser wijst terecht naar de secularisatie als de eigenlijke reden van dit type links-liberale wetgeving.

Nu is de vraag wat in deze seculiere tijd de taak is van christelijke partijen. Herkerstening en missie zijn taken van de kerk. Christelijke partijen hebben een andere taak; namelijk te laten zien dat het christelijk geloof maatschappelijk en dus politiek relevant en waardevol is.

Zo bekeken dwingt de secularisatie christelijke partijen juist om helder te zijn over de lijn tussen hun geloof en hun politiek handelen op een wijze die door iedereen verstaan wordt.

Dr. Visser stelt dat dit „getuigende karakter” van christelijke politiek beter en invloedrijker tot zijn recht komt in een politiek bestel waarin christenen uitsluitend deel uitmaken van seculiere partijen. Het zou een aardige gedachte zijn als dit inderdaad zou kloppen.

Inspireren

De European Christian Political Movement is begonnen als initiatief van de ChristenUnie om christelijke politici en partijen een Europees dak te bieden. De ECPM-ervaring is dat zonder christelijke partijen de eigen stem van christenen snel oplost in het grote geheel en niet echt gehoord wordt.

Als een seculiere partijtop er niets in ziet, zal een individuele christelijke politicus zijn punt er echt niet doorheen krijgen. Omdat hij al binnen de partij zit en ervan afhankelijk is, blijkt de ruimte voor een christelijk geluid dan erg beperkt te zijn.

Als een seculiere partij met een christelijke partij moet onderhandelen is de situatie duidelijk anders. Als ECPM merken we dan ook dat er een Europese christelijke partij nodig is om christelijke politici in seculiere partijen te inspireren en te versterken in hun werk wil hun geluid in een land niet verdwijnen.

Irrelevant

Het duidelijkste voorbeeld van het ‘oplossen’ van het christelijk geluid in seculiere partijen is Groot-Brittannië. Het is daar zelfs zo dat het ontbreken van een eigen politiek geluid ertoe geleid heeft dat christenen steeds minder mogelijkheden krijgen om zich überhaupt publiekelijk uit te spreken. De politieke elite nam simpelweg maar aan dat christenen maatschappelijk en politiek irrelevant waren.

Deze ontwikkeling is zeker niet goed voor democratie en samenleving. Maar zelfs in landen waarin een meerderheid zich nog christelijk noemt, is er weinig van christenen in de politiek te merken als geen enkele partij de taak op zich neemt om geloof maatschappelijk te doordenken en in politieke daden te vertalen.

De Europese ervaring is dat, ongeacht hun zeteltal, christelijke partijen noodzakelijk zijn zolang ze het christelijk geloof op heldere wijze relevant maken door hun daden.

De auteur werkt voor de European Christian Political Foundation, de denktank van de European Christian Political Movement (ECPM).