Ontslapen
Deze zomer is hij dan toch gestorven. Ik las het in de krant. Het deed me meer dan ik had verwacht. Jaap was net zo oud als ik, een paar jaar zaten we in dezelfde klas. Op zolder heb ik mijn oude fotoalbum tevoorschijn gehaald. Ongeveer in het hart vond ik de foto’s die ik zocht. Bovenaan de klassenfoto van 3B, op de Guido de Brès in Rotterdam. Dat moet in 1976 zijn geweest. De meeste mannelijke leerlingen kijken strak de lens in. Jaap is een van de weinigen die minzaam lachen. Hij was een rustige, vriendelijke vent. Een binnenvetter, met gevoel voor humor. Dat ontdekte je als je hem beter leerde kennen.
De foto eronder werd gemaakt tijdens een verjaardagsfeestje van klasgenote Nelly, in Nieuw-Lekkerland. We staan naast elkaar, Jaap lacht uitbundig. Niet lang daarna gingen onze wegen uiteen. Jaap ging het vwo doen. In 1999 spraken we elkaar weer, op een reünie van 3B in Rotterdam. Op het moment dat we elkaar de hand drukten, viel bijna 25 jaar weg. Niemand van de oude klasgenoten was ons gelukkig ontvallen. Wel waren er twee die kanker hadden gehad. Jaap was een van hen. Rustig vertelde hij over de ingrijpende ziekteperiode.
Afgelopen voorjaar was er opnieuw een reünie, in de Betuwe. Nu van Jaaps vwo-klas, die in 1979 examen deed. Oud-leerlingen die jaren eerder in de verlengde brugklas hadden gezet, waren ook welkom. De opkomst was verrassend groot. Ook Jaap wilde komen, als zijn lichaam het toeliet. Via een mailtje liet hij ons weten dat de kanker was teruggekeerd. Gangbare medicijnen hielpen niet meer, hij kreeg nu iets experimenteels. Het mailtje paste bij de Jaap die ik me herinnerde. Rustig en nuchter, gespeend van elk pathos. Die zaterdag in de Betuwe ontbrak hij. Hij voelde zich te ziek om te komen. We hebben hem een kaart gestuurd met onze namen erop. Kort daarna is hij gestorven. De rouwadvertentie leerde me dat hij een vrouw en vier kinderen achterliet. En dat hij in Christus was ontslapen. Dat raakte me nog het meest. „Laat mij, in Uw rust geborgen, slapen gaan in eeuwigheid”, dichtte Jacqueline van der Waals.
Ik probeer me voor te stellen hoe hij het nu heeft. Een groot deel van zijn leven liep hij met kwaadaardige cellen over deze aarde. Cellen die de tumoren vormden die hem uiteindelijk naar het graf sleepten. Daar ligt nu zijn lichaam, maar zijn ziel juicht voor Gods troon. En straks krijgt hij een nieuw lichaam, gelijkvormig aan het verheerlijkte lichaam van Christus. Om daarmee op de nieuwe aarde de lof van het Lam te bezingen. Een aarde zonder kanker. En bovenal zonder zonde, de oorzaak van alle ellende. Hoe lang nog? Kom, Heere Jezus!
