Om een ander misverstand te voorkomen: de echte columnist solliciteert niet. Hij wordt gevraagd. Het vergaat hem als de dominee die een beroep krijgt. Natuurlijk ken ik ook een toenemend aantal voorbeelden van zowel columnisten als dominees die solliciteren, maar dat is niet het echte werk. Je wordt genodigd en neemt het verzoek vervolgens in overweging. Dat laatste is niet onbelangrijk! Laat vooral nooit merken dat je het een hele eer vindt en wat graag wilt. Zulke stakkers zijn er bij tientallen. Op internet bieden ze zich met handenvol aan. De Pieten en de Hansen, de Roosjes en de Ilona’s, de Jetten en de Joëls. Ze zetten zichzelf luidruchtig in de etalage. Sommigen smeken zelfs bij iedere redactie om een debuutkans. Na de zoveelste teleurstelling beginnen ze uit arren moede een eigen blog. Maar dat is je reinste devaluatie van het vak. De echte columnist wordt gevraagd en benoemd.

De meesten van ons zijn –als ze eenmaal hun entree hebben gemaakt– ook niet langer in de eerste plaats leraar Duits, Nederlands of Engels, dominee, kruidenier of advocaat, maar ”columnist”. Was je nog geen BN’er (Bekende Nederlander), dan ben je het vanaf je debuut zeker wel.

De oude garde mag dan met zachte hand de burelen van deze krant zijn uitgeleid, hun succes staat vast. Naar beweerd wordt begint dominee Beens binnenkort aan een lectoraat bij Hogeschool Inholland (ze maken daar van kwaliteitsverbetering eindelijk werk), dokter Hoek-van Kooten leidt inmiddels een bloeiende praktijk voor relatietherapie en -bemiddeling en Gryptus schijnt overgenomen te zijn door The New York Times.

Voorlopig zult u mij om de week op deze pagina ontmoeten. Eigenlijk paste een tweewekelijkse column niet in mijn agenda. En natuurlijk acht ik mezelf ook niet geschikt voor deze klus. Maar na een korte periode van beraad heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen. Bovendien: wie zou men nog kunnen vragen als jij de laatste bent die de redactie kon bedenken…