Het beste visitekaartje van de kerk
In het Commentaar op de voorpagina van deze krant ging het enkele weken geleden over Bijbelteksten in het straatbeeld, over de zeldzaamheid, de wenselijkheid en de toelaatbaarheid daarvan.
Over het laatste gaat het hier niet, wel over de eerste twee aspecten. In het westelijk deel van ons land zijn Bijbelteksten en christelijke aanbevelingen in de openbare ruimte inderdaad zeldzaam. Dat is anders in de zuidelijke provincies, met name in Limburg. Wie daar vakantie houdt, er fietst of wandelt, ontdekt op vrijwel elk kruispunt van wegen en weggetjes beelden en bordjes met spreuken en kruisen die passanten een bemoedigende of waarschuwende boodschap van christelijke aard bedoelen mee te geven.
En dat zijn dan natuurlijk ‘broodjes van rooms-katholiek deeg’. Jawel, maar de inhoud liegt er soms niet om, door een protestantse bril gezien. Uit het boek ”50 kruisen” van Chris Willems geef ik de tekst weer van enkele borden die verspreid door heel Limburg de oplettende passant willen aanspreken.
„Heer, geef aan dit dorp Uw zegen opdat iedereen gaat Uw wegen.”
„O, mens die gaat hier voorbij, en niet denkt aan Mij,
Hoe zal het met u gaan, komt gij ten oordeel staan.”
„Aanziet het kruis, aanbidt het niet, aanbidt de Heer Wiens beeld gij ziet.”
„Gezegend zij het gebed des Heren.”
„Blijf bij ons Heer, ’t wordt avond.”
„Heer Jezus, wij danken U voor alle goeds dat Gij ons geeft elke dag weer.”
Hebben deze publieke gebeden, aanbevelingen en waarschuwingen op borden en kruisen zin? Met respect voor de intentie van de initiatiefnemers vermoed ik dat die zin niet groot is. De gehaaste mens rijdt er vandaag met 60 of 80 kilometer per uur aan voorbij. De toerist staat er misschien heel even bij stil. En het imago van de kerk heeft de laatste tijd veel schade opgelopen. Nog daargelaten dat het in de sterk veranderende samenleving voor onze kinderen moeilijk zal zijn vast te houden aan de uniciteit van het christelijk geloof. Op termijn zullen ook andere religies eventueel het recht op openbare ‘reclame’ opeisen. En dat zou alleen maar verwarring oproepen.
Beter is de prediking in de kerk, indringend, vermanend, richtingwijzend. Prediking die de gemeente ertoe opvoedt op de eigen plaats in de samenleving, in de ontmoeting met andersdenkenden, te laten blijken van en te spreken over de waarde van de noties van het Evangelie voor het persoonlijk leven en voor de bredere verbanden waarin wij mens met en onder de mensen mogen zijn. Daarmee geeft de kerk van Christus de samenleving haar beste visitekaartje af. En dat wordt op treffende wijze beschreven in Mattheüs 5:13-16.
