Goed gedrag
„Pedicure Sonja. Wij verzorgen alleen voeten.” Beetje vreemd wel, zo’n advertentietekst. Of: de viswinkel die in een advertentie meldt: „Wij verkopen alleen vis.” Overbodig toch? Dat gevoel krijg ik bij de advertentieteksten van sommige begrafenisondernemingen. „Voor een stijlvolle begrafenis. Wij verzorgen alleen begrafenissen.”
Nu is mijn kennis van de sector beperkt, maar is er iemand die verwacht dat deze respectabele ondernemers ook andere diensten verrichten?
Ik trof in mijn kerkelijk weekblad tien van deze advertenties aan. Acht daarvan hanteren dezelfde tekst: ”alleen begrafenissen”. Eén meldt helemaal niets als afbakening van de dienstverlening. Maar de tiende maakt duidelijk wat de boodschap is – ook van de andere adverteerders. In die tekst is opgenomen: ”Geen crematies”. Waarom dan de toevoeging ”uitsluitend begrafenissen” in de advertentietekst in zo’n blad? Is het zo dat de ondernemers zo vaak nee moesten verkopen op verzoeken om crematies vanuit de lezerskring van deze krant en/of mijn kerkblad dat vermelding echt nodig werd? Waarschijnlijk is het een geruststellende boodschap aan het publiek.
Begrijp me niet verkeerd: ik snap goed dat mensen kiezen voor een onderneming die niet ook crematies verzorgt. En dat je er dus als begrafenisonderneming belang bij kunt hebben dat te melden. Ter onderscheiding van anderen. Niks mis mee. Maar waarom zo’n verhullend taalgebruik? Is de (negatieve) gevoelswaarde van het woord crematie zo groot dat om die reden dat woord wordt vermeden in de advertentietekst? Mogelijk. Of is het eigenlijk zo vanzelfsprekend dat de adverterende onderneming geen crematies verzorgt dat de lezer niet eens op de gedachte mag komen? Als dat zo, is er ook geen noodzaak om ”alleen begrafenissen” te hanteren. Dat is dan toch vanzelfsprekend? Het ligt een beetje in de lijn van de ”Op zondag gesloten”-mededeling in advertenties in deze krant. Is die mededeling nodig omdat de RD-adverteerders anders drommen RD-lezers op de stoep krijgen op zondag? Of is het een bewijs van goed gedrag? Ik weet het natuurlijk ook niet, want: ”Wij verzorgen alleen columns”.
En dat laatste is verleden tijd. Dit is mijn laatste bijdrage. Bedankt, lezers, voor instemming, correcties en nuancering. Voor de humorlozen wil ik wat doen. Een mens heeft z’n verantwoordelijkheid, nietwaar? De vergoeding die ik uit Apeldoorn krijg voor de column – niet veel, maar toch zo’n 2500 euro– gaat naar de stichting ter bevordering van geoorloofde humor in de gereformeerde gezindte. Dat niet de hele doelgroep hiermee kan worden geholpen, zij zo. Maar zou het niet groot zijn als het iets zou mogen uitwerken bij een enkeling?
