Het vignet werd op 23 augustus 1887 wettelijk ingevoerd door de Britse handelsautoriteiten. Die wilden daarmee de eigen messenproductie in Sheffield beschermen tegen concurrentie van goedkope Duitse producten. Volgens de Duitse professor Dieter Ziegler wilden de Britten daarmee zeggen tegen consumenten: „Pas op wat je koopt, het is weliswaar goedkoop, maar ook slecht”.

Destijds waren Duitse producten inderdaad vaak van slechte kwaliteit, maar die verbeterde heel snel. „Tegenwoordig is het een zegel van kwaliteit, waaraan veel Duitse ondernemingen grote waarde hechten”, aldus afdelingshoofd Olaf Plötner van de Europese school voor management en technologie in Berlijn.

Vooral middelgrote bedrijven in Duitsland die niet over een wereldberoemde merknaam beschikken, vinden het logo essentieel, zei bestuurder Volker Treier van de Duitse handelskamer. „Het is voor het exportsucces niet weg te denken.” Vooral in Azië wordt veel waarde gehecht aan Made in Germany.

Voor de bekende Duitse concerns zoals sportwagenfabrikant Porsche heeft het vignet minder waarde. Dat soort merken staan allang bekend als echt Duits. „Het merk Porsche is vrijwel synoniem met Made in Germany. Voor ons is dat dus niet zo relevant”, aldus een woordvoerder van Porsche.

Overigens zijn er geen wettelijke regels in Duitsland voor het gebruik van het, niet verplichte, label Made in Germany. Volgens experts moet echter minstens 45 procent van een product in Duitsland zijn gemaakt om Made in Germany te mogen gebruiken.