Begin dit jaar lieten Wessels en haar collega Marianne de Bakker uit Deventer zien wat ze precies bedoelen. Ze zorgden er samen met designer Sijmen Hoekstra voor dat een van de 135 meter hoge windturbines bij Rouveen (gemeente Staphorst) verlicht werd met kleurrijk Staphorster stipwerk.

In het nachtelijk duister werd het een cultureel baken van herkenning. Iedereen had het erover. „Met deze actie wilden we een positief beeld creëren. Dat is gelukt.”

Het kunstenaarscollectief, dat zichzelf de Culturele Snede noemt, een verwijzing naar de gulden snede, de perfecte verhouding in de kunst, hoopt dat het kan zorgen voor een trend in Nederland. „Nu is het nog zo dat molenbouwers wat willen en dat de bevolking dat maar over zich heen moet laten komen. Als je in dialoog gaat, denk ik dat je veel meer kunt bereiken.”

Voor- en tegenstanders moeten niet langer tegenover elkaar staan, maar met elkaar het gesprek aangaan, vindt de voormalige actievoerster. „Not in my backyard (niet in mijn achtertuin, EK) is een dooddoener. Laten we de dialoog aangaan en als het dan toch moet, met die molens onze eigen cultuur zichtbaar maken in het landschap. We zijn immers allemaal betrokkenen”, zegt Wessels, zelf beeldend kunstenaar.

Wessels zat zelf jarenlang in de Stichting Dalfsen tegen Windmolens. Niemand voerde harder actie dan zij. Nu is ze een van de initiatiefnemers om de dialoog aan te gaan, maar wel op een creatieve manier. „Duurzame energie moet geen handjeklap worden, laten we als betrokkenen meedenken over hoe dat het beste kan. Mensen zeggen nu vaak tegen mij: „Zo, nu ben je dus van tegenstander voorstander geworden.” Dat is onzin. Ik was nooit voor of tegen. Ik schopte niet aan tegen het feit dat wij die molens in onze achtertuin kregen, maar dat ons niets gevraagd werd en we ook niets te zeggen hadden. Dat moet anders en dat willen wij met de Culturele Snede bewerkstelligen.”

Wessels vervolgt: „De molen in Rouveen werd van een grijze reus een baken van cultuur in het landschap. Als je ook nog eens zorgt dat je dat samen met omwonenden van een molen doet, krijg je niet alleen een culturele uitspatting van formaat, maar verbindt dit ook nog eens mensen die anders wellicht lijnrecht tegenover elkaar gaan staan.”

In Rouveen werden omwonenden er overigens niet bij betrokken. Hier deden de kunstenaars het in het geheim. Zelf noemden ze het een guerrilla-actie. Wessels en De Bakker waren bang voor negatieve reacties van de windmolenexploitanten.

Als het aan de Culturele Snede ligt, worden overal in Nederland windmolens opgevrolijkt met afbeeldingen die te maken hebben met de plaatselijke cultuur. Altijd moeten omwonenden erbij betrokken worden. Wessels en De Bakker zeggen in gesprek te zijn met een groot bedrijf dat zonnepanelen en windmolens maakt. „Hopelijk kunnen we rond 11 november iets laten zien in Den Bosch”, zegt Wessels.

Een van de eigenaren van vier nieuwe windmolens in Nieuwleusen, Johan Piel, noemt het positief dat er op een creatieve manier over de „aankleding” van windmolens wordt nagedacht. Toch verwacht hij niet dat het ooit zover gaat komen. „Persoonlijk vind ik het ook niet zo mooi. Nu zijn de turbines grijs en vallen ze vaak weg tegen de lucht. Als je ze aankleedt, is dat niet meer zo. Bovendien ben ik bang dat je nog meer discussies krijgt. Ook dan zijn er mensen die de aankleding waarschijnlijk niet mooi zullen vinden. Het is leuk om het een keer te doen, maar voor alle windmolens lijkt het me niet verstandig.

Het moet ook allemaal onderhouden worden. Wie gaat dat doen? De kans is aanwezig dat de versieringen verwaarloosd worden.”