Het gebeuren aan de grens tussen Egypte en Israël was een slag in het gezicht van de nieuwe Egyptische president Morsi. Ook Hamas, die de baas is in de Gazastrook, was verlegen met de aanslag. Blijkbaar zien moslims­extremisten er geen been in om geloofsgenoten te vermoorden.

Egypte sloot direct de grens met de Gazastrook en liet officieel weten dat het waarschijnlijk ging om een aanslag door moslimsextremisten. Die verklaring hield het echter amper een dag. Je kon erop wachten en het gebeurde: de verklaring werd herroepen en als nieuwe schuldige werd gewezen naar Israël. Dat zou de aanslag op de Egyptische grenspost hebben gepleegd om de nieuwe Egyptische president voor schut te zetten.

Israël wijst die beschuldigingen als belachelijk van de hand, maar ondertussen zit het land wel met grote problemen. De instabiliteit aan de grenzen van de Joodse staat neemt razendsnel toe. Zo gaan in Egypte, het enige land in de regio naast Jordanië waarmee Israël een officieel vredesverdrag heeft, sinds de val van Mubarak steeds meer stemmen op om dat vredesverdrag open te breken of zelfs op te zeggen. De publieke opinie in Egypte wil dan ook graag geloven dat Israël achter de aanslag op de Egyptische grenspost zit. Dat maakt het chaotische leven weer iets overzichtelijker.

Daarnaast rommelt het steeds heviger aan de noordgrenzen van Israël. Mocht president Assad inderdaad het onderspit delven in de strijd tegen zijn eigen volksgenoten, dan is het niet ondenkbaar dat de terreurbeweging Hezbollah nog meer macht krijgt in Syrië en in Libanon. Israël zal het op zijn beurt echter nooit toestaan dat Hezbollah de beschikking krijgt over al het wapentuig van Assad, omdat de terreurbeweging niet zal aarzelen dat tegen aartsvijand Israël in te zetten.

En dan is er nog Iran, dat steeds dichter bij de ontwikkeling van kernwapens lijkt te komen. In Israël zelf gonst het van de geruchten dat premier Netanyahu nog vóór de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten een aanval wil lanceren op de islamitische republiek.

De conclusie dat de kleine Joodse staat opnieuw in zijn voortbestaan wordt bedreigd, is dan ook een understatement. In Jeruzalem hebben ze wel wat beters te doen dan zich druk te maken over de beschuldigingen van Egypte en Hamas. Het feit dat Egypte blijkbaar geen enkele controle meer heeft over wat er gebeurt in de Sinaïwoestijn, is veel erger. Als extremisten het voor elkaar krijgen om zo’n dodelijke overval te plegen op een Egyptische grenspost, dan is voor Israël de vraag allang niet meer óf er een volgende aanval zal komen via de lange grens met Egypte, maar wanneer.