Op de grote betonnen schijf bij Spijk staat toepasselijk tekst ”Und so weiter”. De woorden slaan ongetwijfeld op de rivier de Rijn, die op dit punt Nederland binnenstroomt. ”Enzovoort” wijst deze keer echter op de RD-redacteur die hier het stuur van de camper overneemt.

De opdracht: volg de randen van noordelijk Nederland vanaf Spijk en zorg dat je binnen drie dagen in Rotterdam bent. Collega Ten Voorde, die het zuiden voor zijn rekening nam, gaf één advies: probeer de grens van Nederland maar niet exact te volgen, want dan ben je minstens een week bezig.

De eerste 3 kilometer lukt dat precies volgen van de grens trouwens prima, want de Oude Kleefse Postweg van het Nederlandse Spijk naar het Duitse Elten ligt precies op de grens. De huizen aan de linkerkant van de weg zijn Nederlands, rechts zijn ze Duits.

Gedachtig aan het collegiale advies, sturen we de camper bij Elten de Duitse snelweg op richting Nederland. Net over de grens gaat het rechtsaf de A18 op, de Achterhoek in. Dit schiet lekker op. De snelweg loopt parallel aan de grens. Alleen jammer dat mooie grensplaatsjes zoals Dinxperlo nu worden gemist.

Via Varsseveld, Lichtenvoorde en Eibergen gaat het richting Twente. Veel zin om met de grote camper dwars door Enschede te rijden, is er niet. Een mooie gelegenheid om de grens wat preciezer te volgen. De Twentse hoofdstad blijft dan links liggen.

Pfoe, dat is nog niet zo gemakkelijk! De navigatie-app op de smartphone omzeilt de smalle weggetjes langs de grens en wil de bestuurder naar de grote, provinciale wegen sturen. In de grensplaats Glanerbrug krijgt het navigatiesysteem zijn zin. Via het Duitse Gronau gaat de camper de Gronauer Strasse op. Deze Duitse provinciale weg leidt door een mooi bosrijk gebied. Er is duidelijk minder verkeer dan in Nederland en dat rijdt wel zo rustig.

In de noordoostelijke hoek van Overijssel lijkt het wel of Duitsland een enorme hap uit Nederland heeft genomen. Toch werd de grens hier al in 1548 vastgelegd. Het is geen straf om er te rijden. De licht glooiende akkers en weilanden en het weinige verkeer zowel in als buiten de dorpen, creëren rust.

Bij Schoonebeek wordt het weer eens tijd voor Nederlands grondgebied. Op en rond de grens staan vele jaknikkers in een gezapig tempo olie omhoog te pompen. Richting Klazinaveen gaat het door op en top Drentse veenlandschap. Lange, rechte wegen langs lange, rechte kanaaltjes waarover de Drentse turf werd afgevoerd.

Net over de provinciegrens met Groningen gaat het fout. In het plaatsje met de naam Burgemeester Beinsdorp wreekt zich het feit dat de redacteur tegelijkertijd bestuurder, navigator, fotograaf én vader van vier meerijdende kinderen is. De beoogde route gaat richting Ter Apel en Sellingen, maar plotseling doemt de Duitse grens op. Keren is niet gemakkelijk, dus dan maar naar links. Hopend op een mogelijkheid om de oorspronkelijke route weer op te pakken.

Helaas, net over de Duitse grens rijdt de camper een smal asfaltweggetje op. Het bord ”Doodlopende weg” kennen de Duitsers hier niet. Wel na een kilometer een gevarenbord met daaronder de tekst ”Ende der befestigten Fahrbahn”. Het weggetje strandt in een akker. Keren is onmogelijk vanwege slootjes aan beide zijden van de weg. Er is wel een dam richting een weiland, maar die gaat zo steil naar beneden dat de kans groot is dat de woning op wielen kantelt.

De enige optie is helemaal achteruit te rijden. Dan telt een kilometer plotseling heel veel meters. Gelukkig is daar dan een zijweggetje. Na veel gehobbel en gedender over ongelijke weggetjes bereikt de camper de snelweg richting Emden. Die loopt keurig tientallen kilometers langs de grens met Groningen.

Bij Bad Nieuweschans is de laatste, noordelijkste mogelijkheid om over land weer in Nederland te komen. Er vaart wel een veerboot van het Duitse Waddeneiland Borkum naar de Groningse Eemshaven, maar dat kost te veel tijd.

Via allerlei dorpjes met kostelijke namen als Ganzedijk, Kostverloren en Hongerige Wolf gaat het nu richting Delfzijl. Vooral dat Hongerige Wolf is toepasselijk, want het is inmiddels eind van de middag en de magen knorren behoorlijk.

De eerste actie op de camperparkeerplaats bij het Muzeeaquarium Delfzijl bestaat dan ook uit het schillen van de aardappelen en het doppen van de boontjes. De kinderen helpen ijverig mee. Als de beide pannen op het vuur staan, blijkt er geen zout te zijn. Gelukkig is de Lidl slechts 500 meter verderop. Een run naar deze supermarkt zorgt ervoor dat de maaltijd niet al te flauw uitvalt.

Na het eten trekt de dijk met daarachter de Dollard. Het is eb. In de verte schuift een zeeschip door de vaargeul richting Emden. Op het wad waggelt een bergeend. Af en toe pikt de kleurrijke vogel wat eetbaars uit het zand. De zon gaat langzaam onder.

Tijd om te gaan slapen. Onwennig kruipen de camperaars onder het dekbed. Bij elke beweging schommelt de auto mee. Pas laat is iedereen in diepe rust. Eenzaam staat de camper op de strook niemandsland tussen de bebouwing van Delfzijl en de Dollard. Wachtend op een nieuw avontuur.