Nee, trots zijn ze niet op hun leven. Maar de bodem in hun bestaan hebben ze al zo vaak aangetikt, dat ze geen masker meer dragen. Je kijkt zo in hun hart en leven. Ik raak in gesprek met Roy, een vriendelijke jongen. Hij vertelt: ‘Ik ben al 15 jaar verslaafd, aan allerlei drugs. Als het weer mis met me gaat, maak ik steeds weer de verkeerde keuze. Ik ben door mijn verslaving al vaak dicht bij de dood geweest. Ik zit nu hier, en heb veel geleerd. Ik hoop zo dat ik het straks aan kan, als ik het zelf weer moet doen’.

Ik spreek Remco. Hij is laatst helemaal ”out” gegaan. Kreeg een hartstilstand. En heeft het maar net gered. Hij wil zo graag clean blijven, maar weet hoe moeilijk dat voor hem is. Ik spreek de moeder van Roy. Wat heeft ze veel meegemaakt! Niet te beschrijven! Je proeft de onvoorwaardelijke liefde voor haar kwetsbare zoon.

Ze vertelt over het onbegrip van de omgeving. En de pijn die dat geeft. In veel mensen, ook in kerkprinsen, is zij het vertrouwen kwijtgeraakt. Maar niet in God. Geëmotioneerd zegt ze: „Zo is God niet hoor. Die heeft nog elke dag naar mijn zoon omgezien. Daarom is hij er nog.”

Wat is dat toch: verslaving? U hebt misschien nergens last van. Fijn. Maar beseffen we wat het is: de wetenschap dat je jezelf vernietigt –echt, dat weten ze heel goed–, en toch geen weerstand kunnen bieden? Toch weer naar middelen grijpen die je even een gevoel van geluk geven, maar die daarna de leegte en de ellende groter maken? Ik spreek Dennis. Hij vertelt me dat hij blijft hopen op herstel. Wat is hij eerlijk: „God moet me wel een enorme sukkel vinden, een loser. Steeds ga ik weer in de fout.” Ik bedenk: gelukkig maar dat we een God hebben die losers zoekt.

Ezechiel is er ook. Hij werd vijftien jaar geleden behandeld in De Hoop. En zegt: „Ik ben het levende bewijs dat er herstel mogelijk is. Echt. Ik lag in de goot. En nu? Al vijftien jaar niet meer gebruikt.”

Misschien denkt u: verslaving, dat is toch eigen keuze en dus eigen schuld? Echt? En daarmee klaar? Ver van uw bed? Gelukkig. Ik hoop dat het zo blijft. Maar toch wel bidden voor hen?

En denken aan de gezinnen waar –soms heel lang– een bed leeg blijft.