Landing Marsrover Curiosity spannend
Een nieuwe verkenner met onderzoeksapparatuur nadert de planeet Mars: Curiosity. Daarmee stijgt de spanning bij ingenieurs van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. Die bedachten namelijk een nieuwe manier om het rijdende laboratorium op het oppervlak van de rode planeet neer te zetten. Maar of de methode in de praktijk echt werkt, moet blijken op 6 augustus, de dag van de landing.
De verkenner werd op 25 november vorig jaar gelanceerd vanaf Cape Canaveral in Florida. Inmiddels heeft hij de lange weg naar Mars bijna afgelegd.
Het wagentje is met zijn 900 kilo –het gewicht van een kleine auto– een stuk zwaarder dan zijn voorgangers, Spirit en Opportunity, die beide 180 kilo wogen. Spirit arriveerde op 4 januari 2004, maar op 22 maart 2010 verloor NASA het contact met deze Marsrover. Opportunity landde op 25 januari 2004 op de rode planeet en rijdt daar nog altijd rond.
Het beoogde landingsgebied voor Curiosity is kleiner dan dat van zijn voorgangers: 20 bij 7 kilometer. Het is een vrij vlak stuk op de bodem van de Galekrater, aan de voet van een 6 kilometer hoge berg.
Curiosity wordt op het oppervlak afgezet via een techniek die nog niet eerder is toegepast: een door remraketten aangedreven vliegende kraan zal de Marsrover aan kabels in het landingsgebied laten zakken en hem aan de grond zetten.
Of alles goed gaat, zal de vluchtleiding pas achteraf weten. Ingenieur Adam Steltzner: „De afdaling, vanaf de bovenste lagen van de atmosfeer tot aan het Marsoppervlak, duurt zeven minuten. Signalen van het ruimteschip doen er ruim veertien minuten over om de aarde te bereiken, zo ver is Mars van ons verwijderd. Op het moment dat we bericht krijgen dat het ruimteschip de buitenste lagen van de atmosfeer heeft bereikt, bevindt de Marsrover zich dus al zeven minuten op het oppervlak, dood of levend.”
Collega-ingenieur Tom Rivellini vult aan: „We spreken ook wel over de zeven minuten van angst. In die zeven minuten neemt de snelheid af van 21.000 kilometer per uur naar 0. Alle stappen moeten perfect verlopen, de timing moet perfect zijn. En de computer moet alles zelf doen, zonder hulp van de aarde. Als er ook maar iets niet helemaal goed gaat, is het ”game over”.”
Zodra de capsule een snelheid bereikt van 1600 kilometer per uur vouwt een remparachute uit. Die wordt later weer afgestoten, waarop remraketten het overnemen. Radarapparatuur heeft intussen ‘zicht’ op de landingsplaats en kan met de raketten zo nodig bijsturen.
Het neerlaten van de verkenner aan kabels is een spannende laatste stap. Zoiets is nooit eerder geprobeerd. De ingenieurs willen daarmee voorkomen dat de Marsrover in een wolk van stof neerkomt, want dat zou kwetsbare apparatuur kunnen beschadigen.
Eén ding is zeker: pas bij het eerste signaal van Curiosity zullen de ingenieurs opgelucht ademhalen.
