Van alle bestanden op zee is 
57 procent volledig bevist, tegen 43 procent in 1989. Volledig bevist betekent dat „de vangst zeer dicht bij de maximale duurzame productie zit en geen ruimte biedt voor verdere uitbreiding”, staat te lezen in het FAO-rapport The State of World Fisheries and Aquaculture 2012.

Met 30 procent is het nog ernstiger gesteld. Zij zijn overbevist. Voor die gebieden zijn „strikte beheersplannen nodig om hun volledige en duurzame productiviteit te herstellen.”

Steeds meer mensen zijn afhankelijk van de visproductie, zowel voor hun inkomen als hun voeding. Ongeveer een tiende van de wereldbevolking, tussen de 660 en de 820 miljoen mensen, verwerft direct of indirect een inkomen uit de visserij. Ze vangen of kweken vis of zijn betrokken bij een van de vele nevenactiviteiten, variërend van visverwerking en distributie tot ijsproductie en scheepsbouw. Voor wat voeding betreft: ongeveer 3 miljard mensen halen bijna 20 procent van hun dierlijke eiwitten uit vis.

De zeevisserij is nog steeds de belangrijkste tak van de visproductie. Dat zich binnen die sector grote problemen voordoen door overbevissing, baart het Wereld Natuur Fonds (WWF) grote zorgen. „Door de groeiende afhankelijkheid van vis moeten regeringen inzien dat de visserijcrisis een zaak is van fundamenteel humanitair belang”, aldus de milieuorganisatie. „Met zo’n afhankelijkheid van vis voor een snel groeiende bevolking kunnen we een situatie waarbij 87 procent van de wereldwijde visbestanden volledig of overbevist is, eenvoudigweg niet volhouden”, benadrukt Alfred Schumm van het Smart Fishing Initiative van het WWF.

De totale visproductie, zowel vangst als kweek (aquacultuur) en zowel op zee als op binnenwateren, is in vijftig jaar dramatisch gestegen, gemiddeld met 3,2 procent per jaar. In dezelfde periode groeide de wereldbevolking met 1,7 procent per jaar. Vorig jaar werd 154 miljoen ton vis gevangen en gekweekt, 
6 miljoen ton meer dan in 2010.

Azië neemt twee derde van de visproductie voor zijn rekening, vooral via aquacultuur. China’s aandeel in de wereldwijde visproductie groeide van 7 procent in 1961 naar 35 procent in 2010. Verder is China verantwoordelijk voor het grootste deel van de stijging van de visconsumptie per inwoner.

Een groep Canadese onderzoekers stelt op het wetenschappelijk internetforum Plos One dat door de visserij duurzamer te maken, het rendement op subsidies die nu nog door overheden worden verstrekt aan de sector, fors omhooggaat. Zij berekenen een omslag van 10 miljard euro per jaar negatief tot 44 miljard euro positief. Om het economische potentieel van de visserij goed te benutten, moet de vloot inkrimpen, dienen de subsidies te verdwijnen en moeten goede beheerssystemen tot meer efficiëntie leiden.

Een probleem is dat sommige regeringen verliesgevende vloten met subsidies in de vaart houden, zegt visserijeconoom Rashid Sumaila, directeur van de universiteit van British Columbia in het Canadese Vancouver. Een volledige hervorming van de visserij zou wereldwijd 106 miljard tot 240 miljard euro kosten. Maar na twaalf jaar zouden de opbrengsten groter zijn dan de kosten en na vijftig jaar zouden ze drie tot zeven keer groter zijn dan de investering. „Als argumenten van milieu en duurzaamheid niet volstaan om regeringen te overtuigen dat ze in actie moeten komen, dan moeten financiële argumenten dat wel kunnen”, aldus Sumaila.