Het bedoelde beleid houdt in dat jongeren vóór hun 24e geen verblijfsvergunning meer kunnen krijgen voor een uit het buitenland overgekomen partner. Manu Sareen (36), schrijver van het boek en zoon van immigranten uit India, stelt dat het probleem ten onrechte jarenlang is onderschat. „De 24-jaarsregel is in mijn partij en door de sociaal-democraten in hoge mate verguisd als onmenselijk, maar feit is dat de jongeren die door hun ouders worden uitgehuwelijkt daardoor de tijd krijgen om hun eigen beslissing te nemen. De druk is veel minder en ze hebben gewoon een adempauze. Dat geldt vooral voor meisjes.”

Dat Sareen dit met zo veel stelligheid durft te zeggen komt omdat hij niet alleen politicus is, maar ook maatschappelijk werker in Kopenhagen. Sareen houdt zich uit dien hoofde specifiek bezig met allochtone jongeren die in de problemen zijn geraakt. Zijn boek heet ”Als liefde op dwang uitloopt”. Daarin waarschuwt hij ervoor de zaken op hun beloop te laten. De consequentie daarvan zou een almaar groeiende maatschappelijke onderklasse zijn, die zich afschermt van elke vorm van integratie.

Sareen: „Van het aantal personen dat gedwongen uitgehuwelijkt wordt, bestaan geen statistieken. De reden daarvan is simpel: niemand hoeft het te melden. Dat neemt echter niet weg dat we hier te maken hebben met een illegaal fenomeen dat veel omvangrijker is dan men denkt of wil weten.” Zelf heeft hij als maatschappelijk werker zeker met 100 concrete gevallen te maken gehad.

In zijn boek beschrijft hij een meisje van 16 jaar dat in paniek zijn hulp inriep omdat ze naar Jordanië zou worden gestuurd om haar neef te trouwen. Dat was voordat er een beleidswijziging werd doorgevoerd. Door de 24-jaarsregel is het probleem echter in korte tijd aanzienlijk minder nijpend geworden. „Ik krijg meisjes bij me die ronduit zeggen hoe blij ze hiermee zijn.”

Dat zijn partij geen enkel initiatief nam om het probleem te lijf te gaan, toen deze in de regering zat, nog maar twee jaar geleden, is in dat licht bezien vreemd. Sareen geeft dat volmondig toe. „Men heeft de kwestie nooit aan durven roeren. En nóg denken te veel mensen dat het allemaal wel meevalt. „Het is toch een zaak die tot de privé-sfeer behoort”, zegt men dan. Ik had het boek inderdaad eerder moeten schrijven, maar ik heb gewoon niet eerder tijd gehad. Ik heb ook nog een gezin met twee jonge kinderen”, voert hij ter verklaring aan.

Hij hoopt niettemin dat zijn boek het taboe, dat in linkse kringen nog duidelijk bestaat, verder zal weten te doorbreken. Een minstens even belangrijk doel is dat allochtonen zelf hun huwelijkscultuur beginnen te moderniseren.

Sareen gelooft echter niet dat er een simpele oplossing bestaat. „Het zit bij veel immigranten uit landen als Turkije en Pakistan diep. Vaak heeft men zijn zoon of dochter al 10 of zelfs 25 jaar geleden toegezegd aan een familie in het thuisland en zet men zijn eer en goede naam op het spel als men die afspraak niet zou nakomen. In de landen van herkomst is het uithuwelijken van kinderen de normaalste zaak van de wereld. Daaraan houdt men hier om uiteenlopende redenen aan vast. Het is lang niet alleen puur conservatisme of gebondenheid aan de traditie. Het heeft ook veel te maken met het zorgen voor de oude dag. Men is doodsbenauwd om als hulpeloze bejaarde ooit in een Deens verpleegtehuis terecht te komen. Daarom moeten de kinderen de verzorging op zich nemen. Een goede schoonzoon of -dochter is vanuit dit oogpunt bezien voor die mensen van enorme betekenis.”

Het meeste heil ziet Sareen nog in een intensieve dialoog met de betrokkenen. „Nogal wat allochtone ouders hebben totaal niet het idee dat ze het hun kinderen moeilijk maken. Ze hebben ook het beste met hen voor. Ook bij allochtonen zijn er geen vaders die hun dochter ongelukkig willen zien. Daar ligt mogelijk een aanknopingspunt.”