Wim Orbons gaf onlangs in een opiniebijdrage ongezouten zijn mening over de Nederlandse politie, het openbaar ministerie en de rechterlijke macht. Volgens Orbons zijn politie en OM te vaak gericht op het aanwijzen van een zondebok, schuldig of niet.

Justitie levert verder broddelwerk waardoor rechters worden misleid, onschuldigen veroordeeld en zware misdadigers de dans ontspringen. Het OM houdt volgens Orbons belangrijke informatie achter, raapt willekeurige feiten bij elkaar, maakt cruciale argumentatiefouten en staat niet open voor kritiek.

Orbons levert verder stevige kritiek op het proces-verbaal van de politieagent. Ik citeer: „Het bevat vaak onjuistheden, onvolledigheden en interpretaties van de verbalisant: een vertekend beeld van de werkelijkheid, doordat ‘straatmethoden’ van waarheidsvinding worden gebruikt.”

De politiek is allang op de hoogte, schrijft Orbons, maar doet er niets aan. De volksvertegenwoordigers wensen niet gewekt te worden. De toon van zijn artikel en de geuite beschuldigingen vind ik beneden alle peil. Dat had ik van een jurist niet verwacht.

Het zal maar over je werkgever gezegd worden. Ik voelde na het lezen van het artikel dan ook een sterke behoefte om het voor mijn collega’s op te nemen en een andere zijde te belichten. Ik heb geen moeite met de zorg die Orbons uitspreekt. Wel stoor ik mij aan het suggestieve en generaliserende karakter van zijn bijdrage. Ik meen, na 29 jaar politiewerk, een andere zijde te kennen.

Het Nederlandse rechtssysteem is niet corrupt, de rechter en het openbaar ministerie zijn onafhankelijk en de Nederlandse politie is goed opgeleid en uitgerust om haar taak te doen. Dat weten we in Nederland en is ook bekend in het buitenland. Inderdaad, er worden fouten gemaakt. Ook politiewerk is mensenwerk en mensen maken fouten, soms grote fouten.

Ik neem het in deze bijdrage op voor al mijn collega’s die op serieuze wijze hun werk doen. Agenten die vakkundig en integer zijn, die met zorg optreden op straat bij een dodelijk ongeval. Die beheerst optreden bij de aanhouding van een lastige verdachte. Die beheerst geweld gebruiken wanneer ladderzatte jongelui zich na de disco tegen de politie keren.

Agenten die na een voetbalwedstrijd met hooligans een veldslag moeten leveren om de openbare orde te herstellen. Die voor de zoveelste keer een dronken zwerver, die te vies is om aan te pakken, van de openbare weg verwijderen en proberen bij een hulporganisatie onder te brengen.

Agenten die bij gevallen van grove dierenverwaarlozing tussen de vlooien overzicht proberen te krijgen van een situatie waarin een varken nog geen schade kan aanrichten. Die nauwkeurig sporenonderzoek doen op een plaats delict waar een crimineel is vermoord. Die urenlang walgelijke beelden van kinderporno moeten bekijken om bewijs te verzamelen tegen een aangehouden pedofiel, om vervolgens een internationaal kinderpornonetwerk op te rollen.

Agenten die uren achtereen in een verhoorkamer doorbrengen om een verdachte van een verkrachting aan het praten te krijgen. Die een vermist kind terugbrengen bij zijn ouders. Die een bejaarde die in de woning is gevallen, proberen overeind te krijgen. Die na een bloedstollende achtervolging een verdachte met een gestolen auto arresteren.

Agenten die soms privé lastig worden gevallen omdat ze gewoon hun werk hebben gedaan. Die tijdens een aanhouding voor rotte vis wordt uitgescholden, bespuugd, bedreigd met een besmette injectienaald, geschopt en geslagen.

Agenten die na maanden en maanden onderzoek eindelijk een dubbele moord weten op te lossen. Die met een bliksemactie een levensgevaarlijke crimineel weten aan te houden. Die door bijzondere opsporingsmiddelen bewijs verzamelen tegen een doortrapte groep criminelen, die witgewassen kapitalen weten te achterhalen en in beslag nemen.

De lijst zou met vele voorbeelden uit te breiden zijn, ook ten aanzien van het openbaar ministerie en de rechterlijke macht. Ik heb bovenstaande feiten niet verzonnen of overgenomen uit een spannend boek. Veel ervan heb ik zelf direct of zijdelings meegemaakt; het is al jaren mijn vakgebied.

Politiewerk is mooi werk en het geeft nog steeds veel voldoening. Ik heb respect voor al mijn collega’s die soms onder moeilijke omstandigheden trouw hun werk doen. Zij verdienen beter dan de beschuldigingen van Orbons. En dat geldt ook het openbaar ministerie en de rechterlijke macht.

De lezer is niet gebaat bij de eenzijdige informatie. De wijze waarop Orbons de werkelijkheid weergeeft, is niet correct. Het versterkt verkeerde beeldvorming.

Laten we, ondanks de fouten er die worden gemaakt, blij zijn met de Nederlandse politie, het openbaar ministerie en de rechtspraak. Meneer Orbons, met de Nederlandse strafrechtketen is niets mis. Er is iets grondig mis met de normen en waarden in onze maatschappij. Dat beperkt zich niet tot de Nederlandse strafrechtketen.

De auteur is inspecteur bij politiekorps Hollands Midden en tevens hulpofficier van justitie.