„Ik wilde altijd al graag naar Afrika”, vertelt Andrieske. „Twee jaar geleden ben ik voor een bouwproject drie weken naar Kenia geweest. Ik heb toen ook in een paar ziekenhuizen rondgekeken. Op dat moment wist ik al dat ik na mijn studie terug naar Afrika zou willen om daar te werken.”

Toen ze in maart haar diploma verpleegkunde haalde, had ze inderdaad plannen om twee maanden in een Keniaans ziekenhuis aan de slag te gaan. „Maar op het laatste moment werd dat afgeblazen. Gelukkig kon ik via een vriend toen een werkplek krijgen in Haydom, een dorp in Tanzania.”

Ze kwam terecht op de afdeling waar te vroeg geboren kinderen worden verpleegd. In de praktijk bleek het moeilijk om als verpleegkundige in het team mee te draaien. „De eerste dag moest ik om halfacht in het ziekenhuis zijn. Ik belandde direct in een werkoverleg dat anderhalf uur duurde. Het was allemaal in het Swahili, dus ik kon er niets van verstaan. Degene die me zou inwerken, was inmiddels verdwenen, dus ik moest het zelf maar een beetje uitzoeken.”

Dat was een teleurstelling, maar Andrieske ging niet bij de pakken neer zitten. „Ik ging ’s morgens gewoon telkens naar het ziekenhuis om te zien wat ik kon doen. Soms waren er genoeg baby’s om de hele dag te wegen en te voeden, maar op andere dagen was ik om elf uur ’s morgens al klaar. Ook kon ik soms met een jeep of een vliegtuigje mee de binnenlanden in om kinderen te wegen of te vaccineren.”

Twee maanden zijn te kort om echt veel werk te verzetten, is Andrieskes ervaring. „Maar je hebt wel de tijd om de cultuur te leren kennen, en dat is heel belangrijk als je daar iets wilt gaan doen.” Ze had veel contact met de lokale bevolking en kwam zelfs als daggast op een Tanzaniaanse bruiloft terecht. „Dat zal ik nooit vergeten. Het was een enorm lawaai, met een complete fanfare. Er was een geit als bruidstaart. En het feest begon een paar uur te laat, maar dat vond niemand erg.”

Tijd is voor Afrikanen niet belangrijk, merkte Andrieske. „Ze leven gewoon bij de dag en maken nergens een probleem van.” Heerlijk, vond ze. „Het leven is daar veel minder gecompliceerd. Als wij naar Afrika gaan, beredeneren we alles vanuit ons westerse perspectief. Maar zoals zij het doen is het ook werkbaar. Het kan misschien effectiever en wij stellen vaak andere prioriteiten, maar het werkt niet als wij hun zomaar onze structuren opleggen.”

Andrieske is zeker van plan om terug te gaan, misschien wel voor langere tijd. „In Tanzania voelde ik me als verpleegkundige meer op mijn plaats dan hier in Nederland.”

Dit is de eerste aflevering van een serie over werkvakanties.