De christelijke gereformeerde predikant stelde dat de herontdekking van het gevoel en de nadruk op de presentatie van de preek in de kerk tegenwoordig vaak meer de aandacht krijgen dan de kern van het Evangelie. „Helaas heeft de herontdekking van het gevoel niets te maken met de herontdekking van de bevinding.”

Om te verkennen wat de juiste houding is in het wachten op God, noemde dr. Huijgen in zijn lezing ”Stil tot God” Mozes als voorbeeld. „In Exodus valt op hoe God op Zich laat wachten en de nood hoog laat oplopen. Mozes gaat naar zijn broeders en wil zich opwerpen als vrijheidsstrijder, maar het volk ziet zijn daad als ordinaire moord. God laat hem wachten, veertig jaar, in de woestijn. En als God hem roept, beseft hij: ik kan dit niet. Dat heeft hij in de woestijn geleerd.”

Beleving

Dit staat volgens de predikant haaks op het moderne levensgevoel, waarin de beleving een centrale rol speelt. Het bereiken van de juiste houding in het wachten op God luistert nauw. „Want als we een methodiek ontwerpen om dit wachten te bereiken, wordt het al snel weer een trucje van onze kant, en verspelen we het geheim waar het om gaat.”

Het gaat om sterven aan onszelf, stelt de predikant. „Meister Eckhart spreekt hier over ”Gelassenheit”, een lastig te vertalen term, die betekent: me gewonnen geven, afsterven aan mijn eigen willen, het willen beheersen van andere mensen en dingen, en me zo openstellen, uiteindelijk voor God. Het gaat hier om een houding die ik als een genadig geschenk ontvang.”

Bij het wachten op God hoort boete doen en schuldbelijdenis, aldus dr. Huijgen. „Dat zijn ook termen waar je al snel van denkt dat je er vandaag de dag toch niet meer mee aan kunt komen, terwijl ze wel wezenlijk zijn.” Door boete te doen erken je als mens dat je compleet van God afhankelijk bent „en dat er niet minder dan bekering nodig is.”

De juiste houding in het wachten kan ingevuld worden met het bidden van de psalmen, of het zingen ervan. De psalmen vervullen „niet zonder reden” een belangrijke rol in de kloostertraditie en vullen als het ware het leven van de monniken. „Juist wanneer de psalmen ”contre coeur” (letterlijk: ”tegen het hart in”; red.) worden gezongen, krijgen ze de grootste zeggingskracht.”

Ds. A. J. Mensink, voorzitter van de Gereformeerde Bond, stemt hier tijdens het gesprek na de lezing van harte mee in. „Zingen is een enorm sterk middel. Je kunt door te zingen mee-genomen worden en vervuld worden met de Heilige Geest.”

Hoop

De slotlezing van de tweedaagse bijeenkomst werd verzorgd door ds. A. Beens uit Barneveld. Hij sprak over het thema ”Is er nog hoop?” Die vraag noemde hij „ge- en beladen”, omdat er „nog” in staat. „Dat duidt op iets wat op sterven na dood is”, stelde de emeritus predikant.

Het antwoord op deze vraag kan volgens hem nooit liggen in onze bewegingen. „En dat terwijl je vandaag geen krant kunt opslaan waar niet gesproken wordt over wat de kerk moet, wat het christendom moet en waarin niet geschreven wordt over conferenties, modellen, visies en plannen van aanpak voor de kerk.”

Verwijzend naar het thema van de conferentie stelde ds. Beens dat „een God Die Zich verbergt, geen God is Die Zich in onbenaderbare verten heeft opgesloten. Juist Hij is de Heiland, de bewogen God.”

Een tekst die de predikant al vanaf zijn jeugd raakt, is 2 Korinthe 5:17. „Daar staat dat wie in Christus is, een nieuw schepsel is. Hier ontstaat een botsing tussen wat God zegt en wat je zelf ervaart. Als dominee moet je bekeerd zijn, dat is waar. Maar hoe is dat waar? Dat is me stap voor stap opengegaan: God klaart het op, dan komt de fascinatie bij vernieuwing over je. De diepe identiteit waarin je staan en leven mag, ligt in het Woord dat God ons heeft toegezegd en aan het hart vertroosting, geest en leven schenkt. Dit is het dat me heeft gedragen, de wetenschap dat ik in Christus een nieuwe schepping ben.”

Is er nog hoop? „Alleen de hoop die we in de Bijbel vinden en die gerelateerd wordt aan het geloof in de drie-enige God. Jezus Christus is onze hoop. En de Heilige Geest is onze jakobsladder, die hemel en aarde met elkaar verbindt. Er is niet „nog” een Heilige Geest, maar er ís een Heilige Geest”, aldus ds. Beens. „Wij komen niet dan door veel verdrukking het Koninkrijk binnen. De Heilige Geest is de Trooster. Hij kan ons wel eens troosten door heel kleine mannetjes van ons te maken.”