Ontspannen zit Van den Hazel –zijn wandelstok binnen handbereik– in een gemakkelijke stoel. De filiaalhouder van de supermarkt zette die speciaal voor hem bij de ingang neer. Wanneer hij ’s ochtends rond 11.00 uur zijn plek inneemt, krijgt hij een telefoon van de zaak. Als hij ziet dat de flessenautomaat tegenover hem vastloopt of dat een blinde klant hulp nodig heeft, belt hij het personeel. „Ik neem ook de post aan die voor de supermarkt is bestemd.”

Zo’n tien jaar geleden kreeg Van den Hazel zware financiële problemen. „Ik zat in een scheidingsprocedure. In die periode kreeg ik ook een bedrijfsongeval, waardoor ik twee keer aan m’n voet werd geopereerd. Uiteindelijk belandde ik op straat.” Om zijn overnachtingen in de daklozenopvang te kunnen betalen, ging hij Straatnieuws verkopen.

„Ik sliep tussen alcohol- en drugsgebruikers, maar kan gelukkig met de hand op m’n hart zeggen dat ik zelf nooit verslaafd ben geweest.”

Inmiddels huurt Van den Hazel een kamer bij een echtpaar in Overvecht dat overdag op zijn hond past. „Het is een straathond die uit Tunesië komt. Sinds de eigenaar er niet meer voor kan zorgen, doe ik dat. Ik houd van dieren en van kinderen. Die zijn zoals ze zijn. Als je hun liefde geeft, krijg je veel liefde terug. Dat moet je bij de meeste mensen maar afwachten.”

De kamerhuur betaalt Van den Hazel van zijn pensioen. Hij heeft de verkoop van Straatnieuws naar eigen zeggen nog steeds „hard nodig” om het hoofd boven water te houden. „Door mijn financiële situatie gaat er elke maand een hoop geld van m’n pensioen af. Ik moet elk dubbeltje omkeren. Dankzij dit werk red ik het meestal net.”

Op zondag verkoopt hij geen kranten. „Dan word ik ’s ochtends opgehaald voor de dienst in de Nieuwe Kerk. Eén keer per maand ga ik ’s middags naar de leerdienst. Ik bezoek ook elke veertien dagen ’s avonds een kring.”

De ex-dakloze zag de verkoop van Straatnieuws afnemen. Ooit verkocht hij er bijna 25 per dag als er net een nieuw nummer verschenen was. Nu knijpt hij zich in zijn handen als hij er in dat geval veertien kwijtraakt. „Ik heb geleerd blij te zijn met kleine dingen.”

Van den Hazel blijft kranten verkopen, ook als het Utrechtse Straatnieuws niet meer verschijnt. „Dan ga ik één keer per maand naar Haarlem om daar het Straatjournaal in te kopen. Dat kost me meer reisgeld. En het risico is groter dat ik kranten overhoud of tekort kom. Maar je moet wat.”

Zijn netto-inkomsten zullen naar verwachting afnemen, maar de ex-dakloze maakt zich daarover geen grote zorgen. „In het verleden had ik een keer een slechte maand. Financieel kwam ik niet uit. Toen kreeg ik een envelop van de kerk waarin precies zat wat ik op dat moment nog nodig had. Je moet vertrouwen op de Vader.”