„Maar moeten we dan wel onze hoeden meenemen?” vraagt Marjo. „De vorige keer bij die tentdienst waren we bijna de enigen. Ik voelde me echt zitten, hoor. Dat ga ik niet weer doen.”

Rina, de oudste van het kwartet meiden, doet ook een duit in het zakje. „Opa zegt dat we alleen naar een kerk mogen waar de zuivere verkondiging van de Waarheid is. En dat dat in het buitenland net zo goed geldt. Maar hoe moet dat dan als we heel niet weten waar die dominee vandaan komt? Misschien is het helemaal geen goeie. Maar ja, dat merk je dan pas.”

„Pfff, opa”, snuift Lien. „Bij hem is het niet gauw goed. Die leest zo’n gek kerkblad. Iets van ”vet oude paden” of zo. Nou, hij liever dan ik.”

„Hee hee, dames”, vermaant moeder. „Niet zo over opa spreken. Hij bedoelt het goed. Toen we nog thuis woonden zei hij altijd: niet kerkistisch wezen, maar wel kerkelijk. We mochten van opa best wel eens naar een andere kerk. Ja, niet op zondag natuurlijk, want dan moesten we altijd naar onze eigen gemeente. Ook als er preeklezen was. Maar in het buitenland kun je niet zo kieskeurig zijn. Je mag al blij zijn als er ergens kerk is. En wat die hoeden betreft, ik heb voor ons vijven een leuke pet gekocht. Dat neemt ook wat makkelijker mee.”

Anne-Els draait zich op de pianokruk om. „Weet je wat oma laatst tegen me zei? Dat veel kerkmensen als ze op vakantie gaan niet alleen het gezin verplaatsen, maar ook de regels. En dat je, als je ergens niet fatsoenlijk naar de kerk kunt, je gewoon maar niet naar zo’n vakantieplek moet gaan.”

Rina zakt nog wat verder weg in de luie stoel. „En als we zelf kerkje gaan spelen, moet ik dan wel zo’n pet op?” Marjo biedt aan te collecteren, maar Lien reageert resoluut: „Van mij krijg jij geen cent!” Anne-Els bladert in wat muziekstukken en zucht. „Op vakantie gaan is best leuk, maar die zondagen zijn altijd lastig.”