Commentaar: Wat is waarheid in Syrië?
De berichten buitelen al weken over elkaar heen. Beschietingen in Homs, moordpartijen in al-Qubeir, straatgevechten in Damascus. Het bloedvergieten in Syrië gaat onverminderd door. En niemand weet precies wat er in het veelgeplaagde land gebeurt, laat staan wie voor wat verantwoordelijk is.
De meeste beschuldigende vingers wijzen naar het regime van president Bashar al-Assad. Zijn troepen zouden genadeloos de eigen bevolking afslachten. De jongste berichten melden zelfs dat jonge kinderen als menselijk schild op tanks worden meegevoerd om tegenstanders ervan te weerhouden geweld tegen de strijdkrachten te gebruiken.
Tegelijkertijd doen geruchten de ronde dat extremistische moslimgroeperingen op brute wijze tekeergaan in dorpen en steden. Zij zouden nietsontziend mensen doden en vervolgens beelden van vermoorde burgers de wereld in sturen, als bewijs voor de wandaden van de Syrische strijdkrachten. Vooral christenen zouden daarbij het doelwit zijn.
Wat is waarheid in Syrië? Die vraag laat zich inmiddels al meer dan een jaar stellen. Het regime treedt bruut op, zoveel is wel zeker. Maar ook de tegenstanders van president Assad hebben bepaald geen schone handen – ook dat is zo langzamerhand duidelijk.
Dat maakt het des te lastiger om partij te kiezen in dit conflict. Want dat doen wij mensen doorgaans maar al te graag: de wereld in goed en slecht verdelen. Niet altijd lukt dat, en soms komen we er regelrecht bedrogen mee uit. En af en toe ligt de waarheid ook gewoon in het midden.
De internationale gemeenschap heeft ook last van dat dilemma. Het Westen heeft genoeg van Bashar al-Assad. Hij mag –of liever: moet– vertrekken, zo luidt het al geruime tijd in diverse hoofdsteden.
Maar wat moet er daarna gebeuren? Meestal blijft het dan even stil. Dat mag ook, in een complexe situatie als deze. Maar al snel klinkt de toverformule: democratische hervormingen – de ultieme oplossing voor elk conflict in deze wereld.
Alsof onze westerse voorstelling van volksregering één op één toepasbaar is op een land als Syrië, dat decennialang op totalitaire wijze is bestuurd door een minderheidsregime.
Kunnen de bondgenoten van Assad dan misschien een oplossing bieden? Ook bij hen lijkt de twijfel toe te slaan. Rusland, dat zich eerder nog onvoorwaardelijk achter Syrië schaarde, weet het ook niet zo goed meer. Als de Syrische bevolking wil dat Assad vertrekt, heeft Moskou daar geen moeite mee, luidt de laatste lezing. Het punt is alleen dat Assad niet zo veel boodschap heeft aan de wil van zijn onderdanen.
Dat laatste moet ook niet, vinden Iran en Hezbollah, de meest vastberaden bondgenoten van Syrië. Vooral het sjiitische regime in Teheran heeft er totaal geen belang bij dat de soennitische meerderheid het in Syrië voor het zeggen krijgt.
En dus duiken er berichten op van Iraanse logistieke en militaire steun aan Damascus. En van Hezbollahstrijders die in Syrië actief zijn. Het zijn geruchten. Maar ja, wat is waarheid in Syrië?
