Sportverbazing
Laatst was ik in de buurt van mijn oude school. Prachtig weer. En het plein vol met leerlingen. Maar… op het basketbalveld was het angstig stil. Helemaal leeg! Wat was er aan de hand? Een verbod of zo? Was er iets volledig misgegaan, waardoor er nu een time-out was ingelast? Ik informeerde, maar nee, er was niets bekend. Ik zag de leerlingen zitten. Allemaal met BlackBerry, iPhone of andere smartphone in de hand. Druk bezig. Geen tijd om even heerlijk een balletje te gooien? Onbegrijpelijk! Maar het is tijdgeest. Het kwaad zit overal. Want wees eerlijk: wanneer zie je nog een wervingsadvertentie voor een sportdocent voor een theologische opleiding? Dat wordt toch ook een zeldzaamheid? Ik informeerde bij de Theologische School van de Gereformeerde Gemeenten in Rotterdam. „Sporten? Nee. U moet weten: Paulus heeft al gezegd dat de lichamelijke oefening niet erg nuttig is.” Ik probeerde nog: „Dat ging toch over ascese en zelfkastijding?” „Ja, dat is misschien wel zo”, zei de voorlichter, „maar het wordt gewoon minder.” Vroeger werd er nog wel eens een uurtje hoedenwerpen gedaan, vertelde hij. „Maar sinds niet iedere student meer een hoed draagt (ik kon wel merken dat hij dat geen vooruitgang vond) is ook daar de klad in gekomen.”
Nee, ik verwachtte echt niet dat ik te horen zou krijgen dat de studenten wekelijks een uurtje op de atletiekbaan in het Kralingse Bos te vinden zouden zijn. Alleen al de keuze voor een tuniek lijkt me lastig. Maar, serieus: wordt het niet hoog tijd voor een andere waardering van sport (of lichamelijke beweging, als dat minder verdacht klinkt) in onze kringen? Hebben we vanuit de begrijpelijke afkeer van de verdwazing in en rond sommige wedstrijdsporten niet ook onnodig veel bedenkingen tegen gezonde lichamelijke ontspanning ontwikkeld?
Wandelen, roeien, kanoën, hardlopen, wielrennen, mountainbiken, zwemmen, squashen, tennissen. Er zijn zo veel sporten die je kunt doen zonder ook maar in de buurt te komen van de dwaasheid die terecht afkeuring en afwijzing oproept. En lach me nou niet uit als ik zeg dat je tijdens het sporten ook uitstekend kunt mediteren. U gelooft me niet? Eerst proberen. Ik snap wel: mijn timing is niet gelukkig. Nederland kleurt oranje. En daar gaan we vast weer degelijke commentaren over lezen. Over de postmoderne mens die zoekt het driehoekig hart met een ronde bal te vervullen. Het is waar: onze godenzonen brengen ons niet dichter bij de Zoon. Maar we schieten vast ook over ons doel als we toch wat meewarig neerkijken op de ‘sportverdwaasden’. Of onze code nu zwart of donkerblauw voorschrijft, of –tijdelijk– oranje, het blijft verpakking en buitenkant. Vanbinnen zijn de verschillen vast minder groot.
