De eerste predikant die in het dorp van mijn jeugd in een auto reed, had een Kever (Volkswagen) als vervoersmiddel. Een van zijn opvolgers bereed echter twee paarden. Geen echte, zijn auto droeg die naam. Ik doel op het type Citroën met de benaming 2CV (deux chevaux vapeur), dat staat voor ”twee paardenkracht”. De auto is beter bekend als lelijk eendje en wordt in België wel ”de geit” genoemd.

Vanouds echter was het paard het gebruikelijke vervoersmiddel. Vele predikanten konden er geweldig mee overweg. Ds. C. Smits heeft als boerenzoon menigmaal als een Elisa achter de door paarden voortgetrokken ploeg gelopen. Ds. M. Heikoop was er ook niet onbekend mee, daar hij eerder als groenteboer met paard en wagen door de stad ging. Bekend is dat hij in de stal bij het paard neerknielde om de Heere een zegen te vragen over de zalf die hij op een van de zieke paardenbenen had gesmeerd.

Toch hebben beide predikanten volgens mij geen paard gebruikt tijdens hun ambtsbediening. Dat was eerder wel het geval, zoals in de late oudheid bij bisschop Nicolaas van Myra (tegenwoordig beter bekend als Sinterklaas), die ooit afgevaardigde was op het Concilie van Nicea (325). Hij trok er volgens overlevering met een schimmel op uit.

Van Alexander Peden, William Huntington en vele andere voorgangers is het bekend dat ze zich te paard verplaatsten. Laatstgenoemde had er zelfs een van een Jood gekocht die er op sabbat nooit op reed. Zodoende kon Huntington het op zondag extra de sporen geven.

Ds. J. H. Landwehr schreef dat ds. L. G. C. Ledeboer eens midden in de nacht wakker werd en in zijn hart kreeg om met zijn paard en wagen op pad te gaan. Samen met een ouderling ging hij op weg. De ouderling vroeg: „Waarheen moeten we het paard sturen?” Ledeboer antwoordde: „Laat het dier maar lopen. God bestuurt zijn gang, en dat is mij genoeg; want ik weet niet waarheen onze weg zal leiden.” Het beest stopte in Woerden voor een huis van gevallen vrouwen en meisjes. Daar kwam de predikant te staan aan het sterfbed van een vrouw die vele malen had gebeden om de komst van ds. Ledeboer om hem te laten delen in het geheim dat hij voor haar het middel was geweest tot haar bekering.

Wat is het een voorrecht als we inderdaad de teugel uit handen kunnen geven zoals ds. Ledeboer. Zelf sturen en regelen is ons op het lijf geschreven, vooral in geestelijk opzicht.

Spurgeon zat eens in een rijtuig. Het paard was nogal wild. De Engelse prediker maakte zich grote zorgen. Hij zag er ongelukken van komen. Hij riep tot de koetsier: „Koetsier, houd vast! Koetsier, rijd een beetje langzamer! Koetsier, kijk uit!” Op een gegeven moment werd de koetsier het zat. Hij riep naar de prins der predikers: „Wil dominee soms zelf de teugels vasthouden?” Later zei Spurgeon: „Wat kreeg ik daar een les mee.” Een dichter zong: „Laat Hem besturen waken, ’t is wijsheid wat Hij doet. Zo zal Hij alles maken dat g’ u verwonderen moet.” Daar hoef je geen predikant te paard voor te zijn.