Dat stelt prof. dr. Maarten J. Verkerk, reformatorisch filosoof en ethicus, in reactie op een enquête van KNMG en Medisch Contact. „Ik herken de uitslagen. De vraag naar medische doorbehandeling gaat soms te ver. Patiënten en hun familieleden moeten zich beter realiseren wat de gevolgen van een nieuwe behandeling kunnen zijn. Iemand kan er juist slechter van worden. Dan is het middel erger dan de kwaal. Het is de taak van de arts dat duidelijk aan de orde te stellen.”

Verkerk, voorzitter van het Linde­boominstituut en van VitaValley, een innovatienetwerk in de zorg, gooit de discussie liever over een andere boeg. „Vraag de patiënt hoe hij zelf zijn levenseinde ziet. Wil iemand de laatste weken, dagen van zijn leven aan de apparatuur in het ziekenhuis doorbrengen? Of kiest hij ervoor naar huis te gaan, daar het einde af te wachten en nog enige tijd te genieten van kinderen, klein­kinderen, de tuin en de vertrouwde omgeving?”

Voor Verkerk heeft die vraag alles te maken met zijn christelijke levensovertuiging. „We willen als God zijn en het liefst ook het moment van ons eigen levenseinde bepalen. Christenen moeten echter niet alleen respect voor het leven hebben, maar ook voor het sterven. Anders wordt de mens het object van medisch handelen in plaats van dat we hem zien als schepsel en beelddrager van God.”

Volgens de hoogleraar heeft de discussie niets met euthanasie te maken. „Het gaat hier over de vraag wat goede medische zorg is. Uit angst voor euthanasie zijn wij als christenen te ver naar de andere kant doorgeschoten. Ook zit er soms de gedachte bij dat elke dag genadetijd is en dat mensen zich nog kunnen bekeren als we hun leven proberen te rekken. Met die gedachte moeten we heel voorzichtig zijn. God is groter dan onze gevoelens hierover.”

De kosten mogen volgens Verkerk best een rol spelen bij de vraag of er wordt doorbehandeld. „Ik las laatst dat een ernstig zieke patiënt voor 84.000 euro een nieuwe behandeling had onder­gaan, en daardoor drie maanden langer leefde. Daar mogen we best eens kritisch naar kijken. Moet dit soort afwegingen wel individueel aan het ziekenhuisbed worden gemaakt?”