Faber en zijn broer Pieter Johan stonden bekend als zeer gewelddadige agenten. Faber was al voor de oorlog lid van de NSB en na de Duitse inval in 1940 haastte hij zich om vrijwillig de Waffen-SS te dienen. Zijn vader was ook een NSB’er, die werd gedood door verzetsstrijder Hannie Schaft.

Na de oorlog, in 1947, werd hij in Leeuwarden ter dood veroordeeld wegens de moord op zeker 11 mensen in Westerbork en 11 anderen, evenals het hulp bieden aan de vijand. Het jaar erop zette de Hoge Raad de straf om naar levenslang. Op tweede kerstdag 1952 ontsnapte hij echter uit de Koepelgevangenis in Breda en vluchtte naar de Zuid-Duitse stad Ingolstadt. Daar leefde hij als vrij man en werkte hij bij de Audifabriek.

Pas in 2003 kwam er weer aandacht voor Faber, toen verslaggever Arnold Karskens zijn verblijfplaats ontdekte. Dat leidde tot druk op de regering om zijn uitlevering te vragen. In 2008 vroeg de gemeenteraad van zijn geboorteplaats Haarlem nog aan de regering werk te maken van zijn uitlevering.

Pogingen om Faber uitgeleverd te krijgen, zijn nooit gelukt, omdat hij de Duitse nationaliteit heeft. Duitsland levert geen staatsburgers uit. Hij had een Duits paspoort gekregen omdat hij in dienst is geweest van het Duitse leger. De blokkade leidde tot verbouwereerde reacties van onder anderen Emile Roemer (SP). Het nazi-opsporingscentrum Simon Wiesenthal Centrum beschouwde Faber als een van de tien meest gezochte oorlogsmisdadigers.

In 2011 meldde het Openbaar Ministerie in München dat Nederland wel een verzoek kon indienen om Faber de levenslange straf in Duitsland te laten uitzitten. Nederland vaardigde daarop een Europees aanhoudingsbevel uit. Maar een besluit daarover van de Duitse autoriteiten was nog niet genomen, toen Faber overleed op 90-jarige leeftijd.