Nu is duizend een relatief karig aantal vergeleken met de enorme media-aandacht die een andere categorie vluchteling vandaag de dag krijgt: jeugdige uitgeprocedeerde asielzoekers binnen onze grenzen, waarvan Mauro wel de bekendste is. Niets ten nadele van al 
die aandacht, maar ze steekt wel 
schril af tegen de vergetelheid waarin miljoenen kinderen leven in tal van kampen; kinderen die er vaak ook nog veel slechter aan toe zijn.

Nu zal niet iedereen zo’n tegennatuurlijke actie als vannacht is gehouden kunnen waarderen. Menigeen zou nog liever slaapwandelen dan zich wagen aan náchtwandelen.

Toch houdt die grotere aandacht voor jeugdige asielzoekers binnen onze grenzen onmiskenbaar ook verband met iets anders: dat zij wél een gezicht hebben en een verhaal, waardoor ze gemakkelijker zijn te annexeren door publiciteitsgrage Nederlanders – ondernemers, organisaties, politici en ’gewone’ burgers. Ook om die reden blijft de aandacht voor anonieme bewoners van vluchtelingenkampen achter.

Wie ooit zo’n aan elkaar geknoopt kamp bezocht, bijvoorbeeld na een fikse regenbui of op een snikhete zomer­middag, die is ervan overtuigd: daar ís ook geen eer aan te behalen.

Juist daarom zijn het bewonderenswaardige staaltjes van medemenselijkheid wanneer in deze omstandigheden er iets leefbaars wordt opgezet, bijvoorbeeld door hulpverleners van ZOA, het Rode Kruis of Artsen zonder Grenzen.

Ook wij burgers, maar zeker ook politici zouden zich vaker met deze groep anonieme verstotenen moeten vereenzelvigen, want dan fonkelt er pas echt iets van belangenloze medemenselijkheid. En zouden vooral christenen hierin niet moeten uitblinken? Omdat zij van hun Heere en Heiland hebben geleerd eerst en vooral oog te hebben voor wat géén gedaante heeft?

Speelt er dan helemaal geen belang mee bij aandacht voor deze opgedreven groep ontheemden? Zeker wel. Zo zou je een vluchtelingenkamp kunnen typeren als een schakelkast, waar ingrediënten van religies, ideologieën en sentimenten opnieuw door elkaar worden gehusseld tot soms gevaarlijke nieuwe creaties. In deze kampen hunkeren ontheemden immers naar houvast, en ze vinden dat bij hun vroegere identiteit. Maar in dat proces gaat er nogal eens iets mis en is er ongemerkt sprake van radicalisering van uit hun verband gerukte oude standpunten.

Bekend voorbeeld hiervan zijn de taliban. Hun ontstaansgeschiedenis begint in de vluchtelingkampen van Pakistan, waar miljoenen Afghanen hun toevlucht hadden gezocht.

Mede om die reden verdient ook na de afgelopen nacht de vluchteling blijvend onze aandacht. Om een nachtmerrie helpen voorkomen. Allereerst en vooral bij al die ondervoede kinderen, áls die al weten te overleven. Maar evengoed om een boze droom van nieuw radicalisme de wereld te besparen.